Ülkede, kanun yerine her çeşit istibdat ve keyfiliğin tatbik edildiği Tek Parti Devri’nde (1923-1950) bin senelik birikim ve değerler terk edilerek dinden, mâneviyattan, millî değerlerden tamamen soyutlanmış bir eğitim sistemi geliştirilmeye çalışılmıştır. Bunda da tek gaye, geçmişle (yani medar-ı iftiharımız olan tarihimizle) bağları koparmak, dinsiz bir toplum vücuda getirmekti!
Başta din olmak üzere, hürriyetlerin, insan haklarının ayaklar altına alınması, cehaletin tırmanması, her çeşit zulüm, işkence ve dağa taşa sinen korkunun yayılması, bu devrin karakteristik bir hususiyetidir!
Daha önce de belirttiğim gibi; İsmet İnönü bile hatıralarında bu gerçeği şöyle itiraf etmektedir:
“Harf İnkılâbı’nın tek gayesi, hattâ en mühim gayesi, okumanın ve yazmanın yaygınlaştırılmasını sağlamak değildir. Okur-yazar oranının düşük oluşunun sebebi de değildir. İnkılâbın temel gayelerinden biri, yeni nesillere geçmişin kapılarını kapamaktır. Böylece Arap ve İslâm dünyası ile bağları koparmak (Yani, şerefli mazisinden koparmak!), bu suretle dînin cemiyet (toplum) üzerindeki tesirini zayıflatmaktı! (...)”
Bu dönemde eğitim sistemi resmî ideolojiye dayandırıldığı için, gerçek rayına oturtulamamıştır. Halbuki, adaletin, insan hak ve hürriyetlerinin, saygı ve sevginin hâkim olduğu demokrasilerde eğitim sistemi bu temeller üzerine oturtturulduğu için, toplumda her alanda gelişme ve ilerleme görülmüştür. Geçmişte ve günümüzde bunun misalleri çoktur.
DEMOKRASİYE DOĞRU
14 Mayıs 1950 seçimlerinde reylerin büyük ekseriyetini alan DP, çok partili dönemin ilk iktidarı, Rahmetli Adnan Menderes’ de ilk Başbakan’ı olmuştur! Menderes, baştan beri ülkenin geri kalmışlıktan ve milletin sefaletten kurtulması için, başta din hürriyeti olmak üzere, tam olarak hürriyete kavuşturulması fikrini savunuyordu. Bunun için de bir an önce gerçek demokrasiye geçmenin şart olduğuna inanıyordu. Bütün çalışmalarını bu düşünce üzerine teksif etmiştir. Büyük ölçüde muvaffak da oldu. Filvaki, DP iktidarı döneminde (1950-1960) vatandaşa değer verilmiş, karnı doymuş, cebi para görmüştür. Dolayısıyla ülkede her sahada hızla kalkınma ve ilerleme olmuştur!
EĞİTİM ALANINDA GELİŞMELER
1948’de yurt çapında 10 tane gibi çok az sayıda açılan ve eğitim müddeti 10 ay olan İmam-Hatip kurslarının kifayetsizliği, halkın memnuniyetsizliğine sebep olmuştu.
1950 seçimlerinden sonra bu mevzu TBMM gündemine taşındı. Dolayısıyla din vazifelilerinin yetiştirileceği okulların açılmasıyla ilgili çalışmalar hız kazandı.
Zira DP’nin, seçim öncesinde vaat ettiği İmam Hatip okullarını, iktidarının ilk yıllarında açma kararlılığını ifade eden dönemin Millî Eğitim Bakanı Tevfik İleri şöyle diyordu:
“İmam-Hatip Mekteplerinin açılması zaruretine kaniyiz. Çünkü Türk milletine hitap edecek olgun, kültürlü hatip ve imamların yetiştirilmesini arzu ediyoruz.”
Bu açıklamanın ardından, yapılan çalışmalarla, ilkokula dayalı dört yıllık İmam-Hatip okulları açılmıştır. İmam-Hatip okullarının açılmasıyla, yaklaşık yirmi yıllık bir aradan sonra, Tevhid-i Tedrisat Kanunu’nda yer alan, fakat kâğıt üzerinde kalan imamlık ve hatiplik gibi dini hizmetlerin yerine getirilmesiyle mükellef memurların yetiştirilmesi için mekteplerin açılması hükmü yerine getirilmiştir.
17 Ekim 1951 tarihinde Adana, Ankara, Isparta, İstanbul, Kayseri, Konya ve Kahramanmaraş olmak üzere yedi ilde İmam-Hatip okulları açılmıştır
1953 yılında ise Antalya, Çorum, Elazığ, Erzurum, İzmir, Tokat, Trabzon, Yozgat İmam Hatip Okulları açılmıştır.
1955-1956 tedrisat yılından itibaren imam hatip okullarının üç yıllık ikinci devreleri (lise kısmı) açılmıştır. Böylece bu okullar dört yılı orta kısım, üç yılı ise lise kısmını olmak üzere yedi yıllık bir meslek okulu haline gelmiştir.
1958-1959 öğretim yılına gelindiğinde Balıkesir ve Burdur İmam Hatip Okullarının açılmasıyla sayıları 19’a yükselmiştir.
İmam-Hatip Okulları’nın açılması, memleketin önemli bir ihtiyacının karşılanması ve milletin arzusunun yerine getirilmesi bakımından halk arasında büyük bir memnuniyet uyandırmıştır!