İnsan, âlemlerin Rabbine teslim oldukça halinden, derdinden ve acısından şifa bulur. Yüreği, dünyaya ait tüm zamanların gamını, tasasını ve yarasını siler. Dünyanın endişesini dünyanın kargaşa ve karmaşasına teslim eder.

Kalp, teslimiyet ile teskin olur. Çünkü teslimiyet, insanın iradesini kaybetmesi değil; iradesini İlâhî kudretin emrine vermesidir. Kalp, kendisini Yaradan’a bıraktığı ölçüde özgürleşir. Artık ne geçmişin yükü taş olur yüreğinde, ne de geleceğin korkusu. Teslimiyet, insanın kalbine çekilen bir huzur çizgisidir; dünyanın karmaşası o çizginin ötesinde kalır.

Rabbimiz Kur'ân-ı Kerîm'de buyuruyor ki; “Onlar, iman edenlerdir ve kalpleri Allah’ın zikriyle huzur bulur. Dikkat edin! Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzur bulur.”1

“Kim Allah’a tevekkül ederse, O  (cc) ona yeter.”2

“De ki: Benim namazım, ibadetim, hayatım ve ölümüm âlemlerin Rabbi olan Allah içindir.”  1

“Eğer Allah size yardım ederse, artık size üstün gelecek yoktur. Eğer sizi yardımsız bırakırsa, O’ndan sonra size kim yardım edebilir? Müminler yalnız Allah’a dayanıp güvensinler.” 2 İnsan, ne zaman ki Rabbine tam bir güvenle yönelir, işte o zaman kalbi hakikatin merkezine yerleşir. O kalpte artık ne öfke barınır, ne endişe, ne de belirsizliğin sarsıntısı. Teslim olan kalp, dünyanın fırtınasında bile sükûnet bulur. Çünkü bilir ki her rüzgâr, Rabbinden izinle eser; her dalga, O’nun (cc) muradına göre yükselir.

Teslimiyet, insanın kendisini dünyanın ellerinden alıp Allah’ın merhametine bırakmasıdır. Bu halde insan, artık kaybettiğini değil, kendinde yeniden bulunanı görür. Her eksikliği tamamlayan bir kudret hisseder; her yara, O’na (cc) yaklaşmanın vesilesi olur. Kalp, nefsin sesinden değil, Rahman’ın fısıltısından güç alır.

Zamanla insan anlar ki, kalbin huzuru dış dünyanın sessizliğinde değil, iç dünyanın teslimiyetinde saklıdır. Bir dua gibi yaşar artık; her nefesiyle O’nu (cc) anar, her anında O’na (cc) sığınır. Dünyanın geçiciliğini kavradıkça, kalbinin asıl yurdunu fark eder. O yurt, insanın içinde taşıdığı İlâhî sırdır.

Teslimiyet, kalbin secdesidir. Bu secde, yalnızca alnın yere değmesi değildir; benliğin, kibirin, gururun, korkunun, her şeyin yere serilmesidir. 

Teslim olan kalp, artık dünya ile değil, Yaradan ile konuşur. Her zorlukta sabrı, her kayıpta hikmeti, her acıda merhameti görür

Teslimiyet, insan için başlangıçtır. O başlangıçta kalp, ne bir şey ister ne bir şeyden korkar. Sadece O’nunla (cc) olmanın huzuru kalır geriye. Kalp, teslimiyetle gerçek anlamda emin olur. 

"’Tevekkeltü alallah’ der, sefine-i hayatta kemal-i emniyetle hâdisatın dağlarvarî dalgaları içinde seyran eder. Bütün ağırlıklarını Kadîr-i Mutlak'ın yed-i kudretine emanet eder, rahatla dünyadan geçer, berzahta istirahat eder. Sonra saadet-i ebediyeye girmek için Cennet'e uçabilir. Yoksa tevekkül etmezse, dünyanın ağırlıkları uçmasına değil, belki esfel-i safilîne çeker. Demek iman tevhidi, tevhid teslimi, teslim tevekkülü, tevekkül saadet-i dâreyni iktiza eder."3

Dipnotlar:

1- Ra’d Suresi: 28.

2- Talak Suresi: 3.

3- En'âm Suresi: 162.

 4- Âl-i İmran Suresi: 160.

5- Sözler, s. 314.