Ilık esen rüzgârlar, yerini soğuklara terk etmeye başladı. Güneşin hararetine sed çeken bulutlar, şimdi, sağanak sağanak yağmura durmuş, rahmet damlalarını muhtaç gönüllere ulaştırmak için âdeta yarış ediyorlar.

Âlemde hüzün sessizliği var. Gönüllerde ayrılık bestesi yankılanıyor. Hâlet’i ruhaniyemde bir mâtem havası esiyor. Garip bir şehirde, kimsesiz, yapayalnız bir yabancı gibiyim. İçimde tarifi imkânsız bir huzursuzluk, kalbimde alevlerin acısı yükseliyor. Ömür töreni, son istasyonda, en sevdiğim birini daha bırakmaya hazırlanıyor. Her türlü sıkıntılarda, dalına sığındığım hayat ağacımın son yaprağı da düşünce, yapayalnız kalıverdim şu âlem sarayının içinde...

Titrek bedenimi her türlü tehlikelerden koruyan dalım, yaprağım birden karşımda yok oluverdi... Şimdi, esen her rüzgâr, bedenimde bir şamar gibi değmekte, kanayan yüreğim biraz daha kanamaktadır. Yokluğunun acısı, her geçen gün biraz daha artarak devam etmektedir. 

Şairin; “Ana başa tâc imiş,/ Her derde ilâç imiş/ Bir evlâd pîr olsa da,/ Yine anaya muhtaç imiş...” dediği sözlerinde ne kadar da haklıymış.

Âh, anacığım! Sensizliğin, hayatıma girdiğinden beri, uzun oldu gecelerim. Etrafım bomboş. Yüreğim lâl! Duygularım, sahile vurmuş boş bir sandal gibi bir o yana bir bu yana çarpıp durmakta. Ey benim güzel anam! Sen benim, şu hayat denizinde, fırtınalı dalgalar arasında sahili selâmete çıkaran bir deniz fenerimdin.

Şimdi, sen gittin, rotama yön verecek bütün duyguların da gitti. Sen gittin gecelerimin aydınlık yıldızı da gitti. Sen gittin ufkum daha çok karardı.

Biliyor musun ana! Sen gidince, ben, bütün duâ zırhından da mahrum kaldım. Gecelerim artık çok karanlık, aydınlık sabahlara nasıl çıkarım bilmiyorum. Keşke, bir yol olsa koşup gelebilsem sana! Başımı koyabilsem, yumuşacık dizlerine. O pamuk ellerinle okşasan saçlarımı. İşte o zaman giderdi bütün dertlerim, bütün yorgunluklarım...

İşte o zaman sükûnete kavuşurdu bütün duygularım...