Hayatımdaki büyüklü küçüklü bütün gelişmeleri bu köşeden sizlerle paylaştığım için bu hafta da bazı duyurularda bulunacağım. Arada bir “yahu ben kimim, benim hayatımdaki gelişmelerden kimseye ne, bunları okumak zorundalar mı?” diye düşünüyorum, ama inşallah siz benim gibi düşünmüyorsunuzdur. Hadi bakalım motive edici cevaplarınızı bekliyor olacağım. Bana @cedilehanim twitter adresinden, yazılarıma da @yasyapazarola adresinden ulaşabilirsiniz. Neyse reklâmımız burada sona eriyor inşallah reklâm paralarını alabilirim. Bu konuda müesseseyi yüzsüzce darlayacağımdan hiç şüpheniz olmasın. Eveeet, gelelim hayatımdaki gelişmelere. Gazetesini yeni açan ve beni bir buçuk yıldır takip eden herkes için kısa bir previously in Çedile Hanım yapayım; 

Pazarola’da yazmaya başladığımda evi ve okulu arasında helâk olan bir İngilizce Öğretmenliği öğrencisiydim. Henüz ikinci sınıfın sonlarında ve takip eden bin bir maceranın başındaydım. 2. Sınıf bitip de 3’e geçerken “Eeeeh yetti, ama bu metrobüs, yollarda yaşıyorum bu ne canım?” deyip Avrupa Yakası’nda dershanede kalmaya başladım. Harikalar Diyarı Yenibosna işte böyle girdi hayatıma. En başta çok gürültülü olduğu ve ocakbaşı koktuğu için epey zorlandım. Ama insan girince alışıyor. Şimdi her akşam camda sinema izler gibi sokağı izliyorum. Özellikle Cumartesi geceleri öyle bir cümbüş oluyor ki, bir tabur asker Yenibosna’dan uğurlanıyor buna yemin edebilirim. Havalar henüz soğumadığından mütevellit düğünler de bütün heyecanıyla devam ediyor. Ara sıra polisli falan olaylar oluyor o zaman odanın ışığını kapatıp perdenin arkasından izliyorum, ama yine de izliyorum yani. Yenibosna’yla “ne kavgam bitti ne sevdam” şeklinde bir ilişkimiz var şu anda. Bütün derslerimi verebilirsem bu senenin sonunda elveda diyeceğim, zira 2. sınıftayken başladığım bu serüvenimde artık 4. Sınıfa geldim. Staja bile başladım. Gerçi staja gittiğim lisenin müdürü bu hafta çıkışta bizi yakalayıp “Aklınız varsa öğretmen olmazsınız” dedi, ama bakıcaz artık.

BENDE AKIL OLSA...

Bende akıl olsa mis gibi Yenibosna’yı bırakıp taa Çekya’lara erasmusa gider miydim? Giderdim. Aklı olan gider. Bi de annesi izin veren. Benim annem çok izin verdi denilemez, ben biraz emrivaki yaptım, ama sonuç olarak gittim, Avrupa’yı birbirine kattım ve tek parça halinde geri dönemedim. Evet, dönemedim. Kalbim Paris’te kaldı. “Amaaan ne klişe” diyecekseniz diyin. Normalde asla normal olmaya katlanamayacağımı biliyorsunuz, ama bütün klişelere rağmen bunu burada itiraf ettiğime göre durum ciddî denilebilir bence. Hayaller Paris, hayatlar Bahçelievler. Biraz uzun bir özet oldu, ama idare edin artık, ancak bu kadar kısaltabiliyorum. Yazının başında yaptığım reklâmı da tekrarlamak babından şöyle bir şey söyleyeyim, beni twitterdan takip edenler geçtiğimiz Perşembe bir asistanlık mülâkatına girdiğimi biliyordur. Hani heyecandan jürinin soru sormasına fırsat vermeyecek kadar konuştuğum mülâkat. İşte o mülâkatın sonucu açıklandı! İŞE ALINMIŞIM! Artık bana Çedile Hanım değil, Çedile Hocahanım diyebilirsiniz! Gördüğünüz gibi hayatım da tıpkı ülke ekonomimiz gibi yeni bir hikâye yazmaya başlamış. Aralık Kasım’dan, Ocak Aralık’tan, Şubat da Ocak’tan daha iyi oldu. Şubat Ocak’tan hakkaten daha iyiydi, Çekya’ya gittim. Çok net söylüyorum Mart da Şubat’tan daha iyiydi, çünkü Amsterdam’a ve Paris’e gittim. Nisan Mart’tan zaten çok iyiydi. “İyi de bize mi iyi, sana iyi” dediğinizi duyar gibiyim. İşte başta da söyledim, aynı ekonomimiz gibi. İyi de bize mi iyi, belli değil…