Mâna itibariyle “sevgiliye kavuşma, erişme” demektir. Vuslat üzerine çok şeyler yazılmış, çok şiirler dizilmiştir. Anadan, yârdan ayrı kalanlar, gurbette yaşayanlar yahut da İlâhî aşk ile tutuşup O’nu isteyenler… Dizmişlerdir sözcükleri bir bir… Bir ipe tesbih tanelerini dizer gibi âdeta. Çünkü vuslat, bağrında firak elemini taşır. Ve o insanlar firak eleminden gelen hüzünle gayr-i ihtiyari dökmüşlerdir gönlündekileri şiire, ezgiye, yazıya...

Herkesin hasreti ayrı olduğu gibi, vuslatı da farklıdır. Herkes kendi zihin dünyasında nasıl yansımışsa manevî âlemine nasıl aksetmişse, o şekilde vuslatını dile getirmiştir.

Benim nazarımda ise vuslat şifadır. Neye mi? Kapı eşiğinde evlâdının yolunu bekleyen ananın gözlerindeki firak acısının, hasretin şifasıdır. Kâh gurbettekini, kâh hastanedekini, kâh cezaevindekini yahut da kabrin arka tarafına göçmüş olanları… Kime hasretse gönül ona kavuşmakla şifasını bulur, onun vuslatı şifası olur.

Nihayetsiz firak elemine müptelâdır insanoğlu ve nihayetsiz vuslat şifasına mahbub ve müteveccihtir. Ve işte bîçare insanoğlunun fânilik diyarında ebed için haykıran fıtrî duâları. Nitekim bu dünya hakikî vuslatı isteyebileceğimiz, tadabileceğimiz bir diyar değildir. Küçük bir vuslat anını yaşarken dahi kalbimiz, ruhumuz nice firak elemlerine maruz kalır.

Meselâ, her bir talebe gibi bizler de ailemizden, memleketimizden ayrılıp geldik hizmet diyarımıza… Bir yandan firak elemiyle müteellim olan kalbimiz, öte yandan dersaneye, Nur medresesine, kardeşlerine, ablalarına kavuşmanın süruruyla bir bahçe...

Her ne kadar firak eleminden gelen yaralarınız var ise “vuslat” ile şifa bulması duâsı ile...