“19 Mart operasyonu”yla tetiklenip “otoriter rejim”de “iktidarın sopası” hâline getirilen yargının kullanıldığı “siyasî kumpaslar”ın millet nezdinde itibar görmemesi üzerine Saray iktidarınca yeniden bayat politik provokatif tezgâhlar kuruluyor.
Bundandır ki “iktidar cephesi” sırf erimedeki oylarını tutma, çözülmeyi engelleme hesâbıyla topyekûn muhalefeti ötekileştirip “düşmanlaştıran” salvolarla din üzerinden toplumu kutup-laştırmayla “din ve laiklik tartışmaları” ateşliyor. Her fırsatta Diyaneti de iktidar partisinin bir kolu gibi kullanarak dini siyasetin aleti olarak istimal etmeye canhıraş çırpınıyor.
NEVZUHUR “UYDURUK GÜNDEMLER” TUTMUYOR
Gerçek şu ki ülkede tam bir yönetim krizi var. AKP iktidarının başında partinin Genel Başkanı olarak Cumhurbaşkanı’nın “ortadan kaldırılacağı” vaadini verdiği ve “3y” olarak kayıtlara geçen “yolsuzluk, yoksulluk, yasaklar”ın kat kat artışıyla tam bir çıkmaza girilmiş.
Ekonomik çöküşte ayyuka çıkan “yolsuzluklar” ve rüşvet çarkı “parti devleti”ni çürütmüş. Türkiye, enflasyon ve pahalılıkta dünyada “dördüncü”, Avrupa’da “birincisi.” Gıda enflasyonunda yine dünya “birincisi.” On milyon vatandaşın geliri emekli maaşlarının iki katından fazla 26 bin liraya varan “açlık sınırı”nın altında. İlgili Bakan’ın açıklamasıyla en az 4 milyon aile yani 20 milyon kişi yardımla geçiniyor. Halkın yüzde 70’i 86 bin lirayı aşan “yoksulluk sınırı”nı bulmuyor.
“Yasaklar”da ise her seferinde yüzlerce kişinin hiçbir delil olmadan gözaltına alınıp tutuklanması kamuoyunda inandırıcı bulunmazken, sırf görüşlerini açıkladıkları için seçilmiş siyasetçilerin, akademisyenlerin, gazetecilerin sorgusuz-sualsiz içeri atılmasıyla ifade ve düşünce hürriyetine darbe vuruluyor. İktidarın yanlışlarını eleştiren bir tweeti atanların soruşturulması; bir tek “Cumhurbaşkanına hakaret”ten 160 bin vatandaşa soruşturma açılıp yarısına yakını hapis olmak üzere on bininin cezâlandırılması vahametin bir diğer göstergesi.
Sonuçta her alanda iflas eden “tek kişilik hükûmet”in peşpeşe piyasaya sürdüğü “ekonomi programları”, “yargı paketleri”, ortaya atılan “süreç” propagandaları, “yeni anayasa” pazarlamaları gibi nevzuhur gündemler tutmuyor.
İNSAFSIZCA “DİN KARŞITLIĞI” İSNADI…
Bu yüzden tahkir ve kutuplaştırmalarla muallel “menfî siyaset”e dönülüyor. “Cambaza bak!” işgüzarlığıyla kamuoyunun nazarı başka tarafa çevriliyor.
Ve bu maksatla ayetin “Ey iman edenler, size (Müslümanca) selâm verene, Müslüman olduğunu bildirene dünya hayatının (geçici) menfaati uğruna ‘sen mü’min değilsin’ demeyin!..” (Nisa Suresi: 94) hükmüyle sırf dünyevî-siyasî çıkarlar için başkalarını dinsizlikle itham etmekle büyük vebale giriliyor.
Bediüzzaman’ın beyanıyla “umumun mâl-ı mukaddesi [ortak kudsî değeri] olan dini, inhisar [tekeline alma] zihniyetiyle kendi meslektaşlarına [partililerine] daha ziyade has gösteriliyor.” “Din dahilde [vatandaşlar arasında] menfî istimal ediliyor.” Günübirlik siyasî çıkarlar ve oy kapma uğruna “şeytanı melek, meleği şeytan yapan zulüm”le din üzerinden hassasiyetleri kaşıyan kışkırtmalarla toplum kutuplaştırılarak kargaşa ve kaosa itiliyor. (Sünuhat, s. 65-69.)
En üst düzeyde politik söylemlerle ağır tahkirler savrularak siyasî rakipler “İslâmiyetten hâriçmiş”, “din aleyhtarıymış” gibi lanse ediliyor. Hata “dinsiz!” iftirası atılıyor. Siyasî rant uğruna farklı siyasî kanaatteki insanlar dinden soğutuluyor.
Yine Bediüzzaman’ın “İşte ey bînsaflar [insafsızlar], gördünüz, nasıl bazı biçârelerin dalâletine sebep oluyorsunuz!” ihtarı vahameti ele veriyor. “Kavi [kuvvetli] bir ekseriyette dine aleyhtarlık meyli uyandırmakla [dini] nazardan düşürüyor; ve adüvv-ü dinden [din düşmanından] daha fazla dine zarar veriliyor.” (Münazarat, s. 82-83., Sünûhat, s. 65-67.; Muhakemat,s. 38.)
Bir an önce bu kıskaçtan çıkılmalı…