Birinci Lem’a

Hazret-i Yunus ibni Mettâ Alâ Nebiyyinâ ve Aleyhissalâtü Vesselâmın münacatı, en azîm bir münacattır ve en mühim bir vesile-i icabe-i duadır.

Hazret-i Yunus Aleyhisselâmın kıssa-i meşhuresinin hülâsası: 

Denize atılmış, büyük bir balık onu yutmuş. Deniz fırtınalı ve gece dağdağalı ve karanlık ve her taraftan ümit kesik bir vaziyette “Lâ ilâhe illâ ente sübhaneke innî küntü mine’z-zâlimîn” [Senden başka ilâh yoktur. Seni her türlü noksandan tenzih ederim. Gerçekten ben kendine zulmedenlerden oldum. (Enbiya Suresi: 87).] münacatı, ona sür’aten vasıta-i necat olmuştur.

Şu münacatın sırr-ı azîmi şudur ki: 

O vaziyette esbab bilkülliye sukut etti. Çünkü o halde ona necat verecek öyle bir Zat lâzım ki, hükmü hem balığa, hem denize, hem geceye, hem cevv-i semaya geçebilsin. Çünkü onun aleyhinde gece, deniz ve hût ittifak etmişler. Bu üçünü birden emrine musahhar eden bir Zat onu sahil-i selâmete çıkarabilir. Eğer bütün halk onun hizmetkârı ve yardımcısı olsa idiler, yine beş para faydaları olmazdı. Demek esbabın tesiri yok. Müsebbibü’l-Esbab’dan başka bir melce olamadığını ayne’l-yakîn gördüğünden, sırr-ı ehadiyet, nur-u tevhid içinde inkişaf ettiği için şu münacat birden bire geceyi, denizi ve hûtu musahhar etmiştir. O nur-u tevhid ile hûtun karnını bir tahte’l-bahir gemisi hükmüne getirip ve zelzeleli dağvârî emvâc dehşeti içinde, denizi, o nur-u tevhid ile emniyetli bir sahra, bir meydan-ı cevelân ve tenezzühgâhı olarak o nur ile sema yüzünü bulutlardan süpürüp, kameri bir lâmba gibi başı üstünde bulundurdu. Her taraftan onu tehdit ve tazyik eden o mahlûkat, her cihette ona dostluk yüzünü gösterdiler. Tâ sahil-i selâmete çıktı, Şecere-i Yaktîn altında o lütf-u Rabbanîyi müşahede etti.

İşte Hazret-i Yunus Aleyhisselâmın birinci vaziyetinden yüz derece daha müthiş bir vaziyetteyiz. Gecemiz istikbaldir. İstikbalimiz, nazar-ı gafletle, onun gecesinden yüz derece daha karanlık ve dehşetlidir. Denizimiz, şu sergerdan küre-i zeminimizdir.

Bu denizin her mevcinde binler cenaze bulunuyor; onun denizinden bin derece daha korkuludur. Bizim heva-i nefsimiz hûtumuzdur; hayat-ı ebediyemizi sıkıp mahvına çalışıyor. Bu hût, onun hûtundan bin derece daha muzırdır. Çünkü onun hûtu yüz senelik bir hayatı mahveder. Bizim hûtumuz ise yüz milyon seneler hayatın mahvına çalışıyor.

[Devamı var]

Lem’alar, 

Birinci Lem’a, s. 18

LÛ­GAT­ÇE:

Alâ Nebiyyinâ ve Aleyhissalâtü Vesselâm: Peygamberimize ve Hz. Yunus’a salât ve selâm olsun.

ayne’l-yakîn: bir şeyi görerek kesin olarak bilme.

bilkülliye: büsbütün, tamamen.

cevv-i sema: gökyüzü, hava boşluğu, atmosfer.

dağdağalı: gürültü, patırtılı, telaşlı.

emvâc: dalgalar.

hût: büyük balık.

inkişaf etmek: ortaya çıkmak, görünmek.

melce: sığınılacak yer.

meydan-ı cevelân: hareket meydanı.

musahhar etmek: boyun eğdirmek

Müsebbibü’l-Esbab: bütün sebeplere sahip olan, onları meydana getiren Allah.

necat: kurtuluş.

sahil-i selâmet: kurtuluş sahili, güvenilir kıyı.

sırr-ı azîm: büyük sır.

sırr-ı ehadiyet: Allah’ın her bir varlıkta görülen birlik yansımalarının sırrı, hakikati.

sukut etmek: hükmünü yitirmek, 

Şecere-i Yaktîn: kabak, kavun ve karpuz gibi dalları yerde yayılan bitki ve ağaçlar.

tahte’l-bahir: denizaltı.

tenezzühgâh: seyir ve gezinti yeri.

vasıta-i necat: kurtuluş vasıtası.

vesile-i icabe-i dua: duanın kabulüne vesile.