İçine çiçekler koyacağını söyledi. Ben de sana bu vesile ile Peygamberimizin (ASM) zamanında gerçekleşmiş olan bir mucizeyi anlatayım dedim.  Anlatmamı isteyince de; Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerinin Risale-i Nur Külliyatında Ondokuzuncu Mektupta geçen o bölümü aktardım:

Evet hanînü’l-ciz’ (kuru direğin ağlaması) mu’cizesi çok münteşir ve meşhur ve hakikî mütevatirdir. Sahabelerin bir cemaat-i âlîsinden on beş tarikle gelip, Tabiînin yüzer imamları, o mu’cizeyi, o tariklerlerle. arkadaki asırlara haber vermişler. (...) İşte Hazret-i Cabir, tarikında der ki: Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm hutbe okurken, Mescid-i Şerifte kuru direğe dayanıp, okurdu. Minber-i Şerif yapıldıktan sonra, minbere geçtiği vakit, direk tahammül edemeyerek, hamile deve gibi ses verip inleyerek ağladı. Onun ağlaması üzerine sahabeler de ağlamaya başladı. Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm yanına giderek, elini üstüne koyup ferman etti:

“İstersen seni daha önce içinde bulunduğun bahçeye geri göndereyim. Orada kök salasın, yetişip büyüyesin, meyve veresin. İstersen Cennette dikeyim, Allah’ın dostları orada Meyvelerinden yesin.” Sonra o ciz’i dinledi, ne söylüyor. Ciz söyledi, arkadaki adamlar da işitti.

“Cennette beni dik ki benim meyvelerimden Cenab-ı Hakkın sevgili kulları yesin. Hem bir mekân ki orada beka bulup, çürümek yoktur.”

Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm dedi: “Baki yurdu fani dünyaya tercih etti.” Hasan-ı Basrî Hazretleri, bu mu’cizeyi talebelerine ders verirken, kendisini tutamaz göz yaşları arasında şöyle derdi: “Ağaç, Resûl-i Ekreme (a.s.m.) meyl ve iştiyak gösteriyor. Sizler o Resûle meyl ve iştiyak göstermeye daha ziyade müstahaksınız.”

Allah bizi Peygamberimizin (ASM) yolundan ayırmasın. Onun şefaatine nail olmayı nasip etsin.