İnsan hayatı bu yenilenme, gençleşme üzerine gelişiyor.

Elimizin altındaki her şey, sistemler her geçen gün yenileniyor. Durağan hiçbir şey yok.

Aynı kanun şahıs, aile, sosyal ve siyasî alanlarda da kendini gösteriyor. Devletler, yönetim anlayışları yenilenmek, gençleşmek istiyor. Bu gerçeğe direnen geriliyor. Onun için Avrupa’da biraz abartılı olacak, ama neredeyse ergen başbakanlar, ergen başkanlar görülmeye başlıyor. Bu biraz zorunluluk biraz da gereklilik gibi bir şey. Onun için sistemler uzun ömürlü olmak istiyorsa, sistemin yürütücülerini gençleştirmek durumundadır.

Kendini gençleştirmeyen, yenilemeyen eskiyor, demode oluyor. Hatta bir müddet dirense de artık işlemez hale geliyor. Gelişen dünya ile eski dünya uyuşmazlığa düşüyor. Bundandır ki yaşlı insanlar yeni nesil üretimleri kullanamaz, bilemez, çözemez hale geliyorlar.

Aynı durum eğitim camiası için de geçerli. Çocuklara, gençlere onların anlayacakları dilden, onların bildikleri verilerle ulaşılması artık kaçınılmaz halde. Hatta nasihatlerin bile onları çağına uygun olmasına özen göstermek gerekiyor. Bu; geçmişi yok saymak değil, geçmişin üzerine saymaktır.

Bahçelerdeki ağaçlar yaşlanınca verim düşüyor. Hemen bir gençleştirme operasyonu yapılıyor. Taze fidanlar dikiliyor. Muz ağacı bir ürün veriyor ve artık onun ömrü bitiyor. Ama ilginçtir ki muz gelişirken, hemen yanından yeni devamı sağlayacak aday fideler de görülmeye başlıyor. Ve muz ağacının meyvesi alındığında artık yeni fidelerden kimin görevi devralacağı bellidir. Ona ilgi gösterilir ve diğer zayıf fideler kesilir. Artık kök bütün gücünü aday fideye verir ve kısa zaman içerisinde o artık kendini meyve verecek muz ağacı adayı görür. Eğer fidelerden hiçbirisi -değişik sebeplerden dolayı- bu önemli görevi sürdüremeyecek durumda ise, o zaman daha başka bir adım atılır ve başka bir bahçede yetişmiş olan fide buraya transfer edilir.

Gençleşmeyi göze almayan yokolmayı göze alır; kanun bu.