Şahıslara bağlı müstebit Kemalist sistem ve rejim, “hürriyet, demokrasi, adalet, meşveret ve kuvvetler ayrılığı prensibine” dayanmıyor. Ayakta kalabilmek için darbelerle toplum, sivil örgütler, cemaatler arası ihtilâf, fitne pompalıyor. 

Bu “ifsat komiteleri” tevbe-i istiğfar etmedi; atraksiyon, darbe, fitne ve fesatları devam ediyor! Şeffaflık yoksa, yöneticiler sorgulanamaz, murakabe edilmezse istibdat ve keyfilik hâkim olur. 

Bunları önleyip asgariye indirmenin yolu Bediüzzaman’ın ortaya koyduğu Kur’ânî ölçü ve prensiplerden geçer. 

Bazıları şunlardır: “Dikkat ediniz, bu yeni fırtına sizin tesanüdünüzü bozmasın.” (Bediüzzaman Said Nursî, Kastamonu Lâhikası, s. 172) 

“Herbir zamanın insî bir şeytanı vardır. Şimdi beşerde insan suretinde şeytanın vekili olan ruh-u gaddar, fitnekârane siyasetiyle cihanın her tarafına kundak sokan el-hannas, altı hutuvatıyla âlem-i İslâmı ifsad için insanlarda ve insan cemaatlerindeki habis menbaları ve tabiatlarındaki muzır madenleri, fiilî propaganda ile işlettiriyor, zayıf damarları buluyor.” (Bediüzzaman Said Nursî, Eski Said Dönemi Eserleri, Hutuvat-ı Sitte, s. 449) 

Şu halde tedbir nedir? Bediüzzaman, ifsat ve darbelere karşı şu tedbirleri de tavsiye ediyor? 

“Sizin fevkalâde sebat ve ihlâsınızın galebesi ve o musîbeti def’inden sonra, ehl-i dünya cepheyi değiştirdi. Zındıkanın desiseleriyle, bu havalide bizlere karşı perde altında maddî ve manevî tahşidatı başlamış; gayet dikkatle ve şeytancasına şakirtlerin hakikî kuvvetleri olan tesanüdü bozmaya çalışıyorlar. (...) Birşey yok; fakat mümkün oldukça ihtiyatlı ve dikkatli olunuz.” (Bediüzzaman, Kastamonu Lâhikası, Enstitü/internet, s. 113) 

“Riyaset-i şahsiyenin kat’iyen aleyhindeyim.” (Eski Said Dönemi Eserleri, Nutuk, s. 196) gereğince; şahs-ı maneviyeye, istişareye dayalı bir yönetim biçimini ihya etmeli. Bediüzzaman niçin şahısları aradan çıkarıp, fikir endeksli bir hizmet modeli ortaya koydu?

Zira, Deccalizm/Süfyanizm ve Kemalizmin kolları, “İfsat, zındıka, dinsizlik ve ahlâksızlık komiteleri”, insanları “hubb-u cah (makam, mevki, şöhret damarı), havf/korku damarı, tama (mala karşı açgözlülük), asabiyet/milliyetçilik, enaniyet (benlik, egoizm) ve dünyanın cazibedar şeyleri”yle… (Bediüzzaman, Mektûbât, 401-414) aldatıyor, kendilerine ram ediyorlar.