“Yahu, sen karına hiç böyle güzel sözler söylemezdin. Nasıl olur bu iş?”
İhtiyar fısıltıyla cevaplamış:
“Ah sorma. Beş yıl oldu karımın ismini unutalı. Ne yaptıysam bir türlü aklıma gelmiyor. Ben de çareyi bu kelimelerle hitap etmekte buldum.”
Şaka bir yana, her halde eşimize güzel bir hitapla seslenmemiz için yaşlanmayı ve ismini unutmayı bekleyemeyiz.
Olumlu mesajlar, güzel çağrılar, düşünceler, hitaplar karşımızdakini direkt olarak etkiler. Pozitif hitap ve yaklaşım, maksada ulaşmada kuvvetli bir araçtır. Boşuna dememiş atalarımız, “Tatlı dil, yılanı deliğinden çıkarır” diye.
En zor işler, meseleler dahi tatlı bir üslûpla dile getirildiği vakit hiç zaman kaybetmeksizin, sıkıntı yaşamaksızın ortadan kalkar.
Ne ekersek onu biçeriz misâli, ne söylersek onu buluruz. Hakaret ederek konuştuğumuz kimse bir bakmışız en belâlı, serkeş birine dönmüş. Çünkü sözlerimizle onu biçimlendiren, şekillendiren bizzat biziz. Bediüzzaman Hazretlerinin “Fena bir adama ‘İyisin, iyisin’ desen iyileşmesi ve iyi adama ‘Fenasın, fenasın’ desen fenalaşması çok vuku bulur” tesbitini, bu hususlarda da düşünmeli değil miyiz?
Çevremizde gülen yüzler, huzurlu insanlar, hoşsohbet kimseler görmenin önemli bir yolu da “dilden ve güzel üslup”tan geçer.
Dilden bal da akar, zehir de...
Siz hangisinden hoşlanıyorsanız, eşiniz de, muhatabınız da aynısından hoşlanır.
”Men dakka dukka”nın bir tercümesi şudur:
Seversen, sevilirsin; sayarsan sayılırsın; döversen, dövülürsün; söversen sövülürsün!