Macerasıın Kasas Sûresi 78-82. ayetlerinde anlatıldığı Karun, çağdaş Karunlarda ibretler vardır: Namazında, niyazında orucunda olan Karun, Hz. Musa’nın (as) amcaoğlu ve eniştesiydi. Fakirlikten kurtulsun diye ona “simya” ilmini öğretir. Ondan sonra öyle zengin olur ki; hazinelerinin anahtarlarını kırk deve taşırdı! Bir geziye gittiğinde 1000 kadın, 1000 erkek giydirerek şatafatlı geziler yapardı!  

Malının zekâtı vermemek, fakirlere yardım etmemek için numaralar yapmaya, “Bunlar bana bendeki ilim ve ticari bilgi ve beceriden dolayı verilmiştir” (Kasas Suresi, 78.) deyip şımarmaya başlar… Allah’ın kendinden önceki nesillerden, ondan daha kuvvetli ve daha çok mal biriktirmiş kimseleri helâk etmiş olduğunu bildiği halde, bilmemezlikten gelmişti! Dünya hayatını arzu edenler, “Keşke Kârûn’a gibi bizim de servetimiz olsaydı, diye tamah etmeye başladılar. Sonunda o da, sarayı da yerin dibine batırıldı.” Adamları da, serveti de onu kurtaramamıştı! 

Dün dindar Harun’lar iktidar oldu; bugün kindar Karun’lara dönüştü! Onun akıbeti böyle oldu, ya fakirden alıp zengine verenlerin akıbeti ne olacak? 

“İşte, insan dahi, Hàlıkının rahmetini inkâr ve hikmetini ittiham edecek bir tarzda küfrân-ı ni’met sûretinde, Kàrun gibi, “İnnema utituhu ala ilmin/Ben kendi ilmimle, kendi, ticari bilgi, beceri ve iktidarımla kazandım’ (Kasas Sûresi: 78.) dese, elbette sille-i azaba kendini müstehak eder. Demek şu meşhud saltanat-ı insaniyet ve terakkiyât-ı beşeriye ve kemâlât-ı medeniyet, celb ile değil, galebe ile değil, cidâl ile değil; belki ona, onun zaafı için teshîr edilmiş, onun aczi için ona muâvenet edilmiş, onun fakrı için ona ihsan edilmiş, onun cehli için ona ilham edilmiş, onun ihtiyacı için ona ikram edilmiş. Ve o saltanatın sebebi, kuvvet ve iktidar-ı ilmî değil, belki şefkat ve re’fet-i Rabbâniye ve rahmet ve hikmet-i İlâhiyedir ki, eşyayı ona teshîr etmiştir. 

“Evet, bir gözsüz akrep ve ayaksız bir yılan gibi haşerâta mağlûp olan insana bir küçük kurttan ipeği giydiren ve zehirli bir böcekten balı yediren, onun iktidarı değil, belki onun zaafının semeresi olan teshîr-i Rabbâniye (herbir varlığa yaratılış gayelerine ulaşmaları için muhtaç olduğu şeyleri veren, onları terbiye edip idaresi ve egemenliği altında bulunduran Allah’ın herşeye boyun eğdirmesi) ve ikram-ı Rahmânîdir. Ey insan! Mâdem hakikat böyledir; gururu ve enâniyeti bırak. Ulûhiyetin dergâhında acz ve zaafını istimdâd lisâniyle, fakr ve hâcâtını tazarrû ve duâ lisâniyle ilân et ve abd olduğunu göster. (Sözler, s. 296.)