Meşrutiyet; kral, halife veya padişahın başkanlığındaki parlamenter sistemin; demokrasi ise, başkanı halk ve temsilcilerinin seçtiği parlamenter sistemdir. Meşrutiyet/demokrasi, adalet, hukukun üstünlüğü, meşveret ve herkesin kanun karşısında eşit olması, bir kişinin değil, çoğunluğun karar vermesidir. Şeriat; adâlet, eşitlik ve hürriyetin bütün unsurlarını taşıdığından, meşrûtiyet/demokrasi şer’idir. İslâm tek tip, tek düşünce değil; mezhep ile çok seslilik, farklı yaklaşımlar sergiler. 

Ehl-i sünnetin halihazırda yaşayan, devam eden ve tabilerinin esas aldığı dört mezhep vardır. Bunlar Hanefi, Şafi, Maliki ve Hanbeli mezhepleridir. Bunların dördü de hak mezheptir. Bu dört mezhep ameli ve fıkhi mezheplerdir. İbadet ve sair fıkhı meselelelerin teferruatında aralarında farklılıklar vardır. Keza, Matüridi ve Eş’ari gibi itikat mezheplerinde de 50 civarında farklı inanış değil; farklı yaklaşım tarzları vardır. Bu mezheplerde “hakaik-i meşrutiyetin (meşrutiyet/demokrasi) varlığını gösterir.   

Ehl-i sünnet inancına sahip olan bütün Müslümanlar, bütün meselelerini bu dört mezhebe göre çözerler. Mihengimiz bu dört mezhebin görüş ve fetvalarıdır. 

Muamelât, fıkhın ibadetler dışında kalan kısmını, yani hukukun tamamını ifade eder. Amme, kamu hukuku dahil. Buna, “kişinin diğer fertlerle ve cemiyetle münasebetlerini tanzim eden fıkıh kaideleri” de diyebiliriz. “Adalet namazında kıbleniz dört mezhep olsun” cümlesi, yukarıda ifade etmeye çalıştığımız cevabın veciz bir özeti mahiyetindedir. Tüm insan hak ve hürriyetlerini ihtiva eden adalet namaza benzetilmiş. Namazın doğru olmasının şartlarından birisi Kıble’ye yönelmektir. Meşrutiyet, adalet, hak ve hürriyetlerde kıblemizin dört mezhep olması gerektiğini ifade eder. Burada ayrıca, İslam ahlak ve edebi ile yoğrulmuş bir meşrutiyet/cumhuriyet ve demokrasinin dört mezhebe uygun olduğunu da belirtir. 

Demokrasi/cumhuriyeti İslam dışı gibi gören kişilerin, müstebit, baskıcı ve totaliter rejimleri İslami gibi göstermeye çalışmaları ahmaklıktan da öte tam bir cinayettir.