Mânevi gezi olan “Ayetü’l-Kübra” da, “Kâinattan Hâlıkını Soran Bir Seyyahın Müşahedatıdır (keşifle seyrettikleri, kalb gözüyle de gördükleridir)...” (Şualar, s. 98.) 

Mü’min asla “bakar kör!” olamaz. Allah’ın yarattığı yer ve gök yüzündeki fuar, müzelerde ve “çarşı-yı âlem sergilerindeki antika san’atları“ ve “Her şey üstünde sikke-i kudretini ve hâtem-i rubûbiyetini (idare, terbiye ediciliğinin mührünü) ve nakş-ı kalemini görmekle doğrudan doğruya her şeyden O’nun nuruna karşı bir pencere açıp O’nun birliğine ve her şey O’nun dest-i kudretinden çıktığına ve Ulûhiyetinde ve Rubûbiyetinde ve mülkünde hiçbir vech ile, hiçbir şeriki ve muîni olmadığına, şuhuda yakın bir yakîn (görmeye yakın kesin bir bilgi) ile tasdik edip imân getirmektir ve bir nevi huzur-u dâimî elde etmektir.” (Sözler, s. 264) 

Bediüzzaman, sergilenen İlahi sanatlara şöyle bakar, akıllı bir turist, şuurlu bir seyyah olan mü’mine de şöyle baktırır: “Yeryüzünde masnuat-ı İlâhiyeyi (İlahi sanatları) izn-i Rabbânî ile teşhir ve ilân etmektir. Demek bir Sâni-i Hakîm (herşeyi hikmetle ve san’atla yapan Allah) tarafından ziya istihdam ediliyor; çarşı-yı âlem sergilerindeki antika san’atlarını onunla irâe ediyor (gösteriyor). 

“Şimdi, rüzgârlara bak ki… Şimdi, bak çeşmelere, çaylara, ırmaklara… Şimdi, yerdeki bütün taşların ve cevâhirlerin ve mâdenlerin envaına bak… Şimdi, çiçeklere, meyvelere bak… Şimdi, kuşlara bak... Şimdi, bulutlara bak… Şimdi göğe bak, gök içinde hadsiz ecrâmdan yalnız kamere dikkat et… İşte, ziyâdan tut, tâ kamere kadar saydığımız küllî unsurlar gayet geniş bir tarzda ve büyük bir mikyasta bir pencere açar, bir Vâcibü’l-Vücudun vahdetini (varlığı zorunlu olan var olmak için hiçbir sebebe ihtiyacı bulunmayan Allah’ın birliğini) ve kemâl-i kudretini (kudretinin mükemmel oluşunu) ve azamet-i saltanatını gösterir, ilân ederler. (Sözler, s. 613.) 

Üç nokta koyup kısalttığımız cümleleri okursak muhteşem keşif ve tesbitler yapıldığı görülecek.