Üç gün misafirdik. Hacı Fikri Ağabey'den çok nükteli hikâyeler dinledik. Bir defasında akşam çay içiyorduk. Erzurum'a has özel makasla parçalanmış “kıtlama şeker” koymuşlardı. Biz de ilk defa böyle bir şekerle çay içmeyi deniyorduk. Baktım ki hacım ağzına minnacık bir parça koyuyor. Bir bardak çayı onunla bitiriyordu. Ben daha büyük parçayı ağzıma attım. Fakat çayımın ilk yudumunda şekeri de yutmuştum. Hacımın gözü bende, bir hikâye anlatmaya başladı.
Ege'linin biri gelmiş Horasan'aaa... Goymuşlar önüne açık limonlu çay. Yanıbaşında minik minik doğranmış kesme şeker. Misafir ev sahibine bakıp bir parça kesme şeker ağzına atıp bir yudum çayla götürüyormuş. Ev sahibinin canı gidirmiş. O zamanlar kıtlama şeker de zor bulunirmiş. Sonunda dayanamayıp
“Hanım! Misafire toz getir.”
Hanım bir kapta içinde bir kaşıkla toz şeker getirmiş.
“Buyrun siz çayınıza toz şeker atın”
“Ben toz şekerle asla içemem. İçimi yakıyor.”
"İyi de gardaş böyle de benim cebimi yakıyor" demiş, kahkahalarla gülüşmüştük. Çünkü o Ege'li bendim.
Nihayet birgün kapı çalındı. Yenge kapıyı açtığında ikisi de rahmetli Hacı Muhlis ve Hacı Fikri kapıdaydı.
“Hadi artık bakalım! Misafirlik bitti, sizi evinize götürmeye geldik,” dediler. Aman Allah'ım! Bir de ne görelim? Temelli Palas Oteli kapanmış, onun bir katını bize kiralamışlar. Tam da bizim eşyalarımıza göre. Beş oda, iki banyo, iki tuvalet kocaman bir salon. Bizim de bir kilim, bir yünden yapılmış yer yatak, yastık, yorgan birkaç ta tabak, tencere, tava. Başkası derinden al temiz hava. Eşyalarımızın tamamı en küçük odayı biraz donatmıştı. Fakat ne kadar da şirin ve rahattı. Bir odayı da medreseden getirdikleri halı kilimle döşeyip erkek misafirlerimiz için hazır etmişlerdi. Burada ihlâslı Risale-i Nur dersleri de yapılabilirdi. Çalıştığım ilkokul ile aramızda bir demiryolu ve tren istasyonu vardı. Hergün sabah okula gider, çocukların saf ve tertemiz zihinlerine ne nuranî hakikatleri kaydederdim. Saat 12:30'da kara tirenin düdüğü acı acı bağırınca koşarak biner, üniversiteme, değerli hocalarıma, tefekkür için çok sevdiğim derslerime kavuşmak için beklerdim. İstasyondan üniversiye üç km. koşmak benim için vazgeçilmez bir spordu. Bir de akşamı saat 19:00'da Mehmetçik Ekspresi ile dönmek vardı. Akşamın 21:00'de Horasan gelip evime girip hazır sofradan bir lokma yutmadan kapı ramazan davulunun tokmağı gibi ardarda yumruklanır, Hacı Muhlis'in kulakları yırtan fakat bir müjde gibi gelen sesi duyulurdu.
-Hocaaa! Hadi! Kırık'a derse gidirıh.
Karnımı doyurayım demeye cesaretim yok. Zaten zaman da yok. Hemen çıkıyoruz beş altı arkadaş yola koyuluyoruz. Akşamın -20 ayazında karlar üstünde yürürken kart kurt sesleri arasında bir de marş tutturuyoruz.
Bak dağlara haşmeti gör.
Bak bağlara rahmeti gör.
Bak çaylara sürati gör.
Bak canlara Cenneti gör.
Sesler karanlıkta yankılanırken buz tutmuş Aras Nehri üstünden geçmişiz Kırık Köyü'ne gelivermişiz. Ne ki zaten yakıncacık. Altı km yürümüşüz. Yorgunluk mu? O da ne? Hiç böyle birşeyle tanışmamışız. Sobanın sıcaklığında, tezek kokusu ve gözleri yaşartan dumanlar arasında bir hayalet gibi oturan Kur'ân'ın nuranî tefsiri Risale-i Nur'un dersiyle derin tefekküre dalmış insanları seyretmek bir ömre değerdi. Gece saat 1’de aşıkların manili uğurlamaları ile geri dönüş başlardı. (Devamı var)