Yakınlık Hakkı  

“Ey Resûlüm! En yakın akrabalarını uyar”1 ayeti indi ve Resulullah Efendimiz (asm) yakın akrabalarını Allah’ın dinine çağırdı. Ama bu süreç kolay olmadı.  

Allah’ın açık daveti en yakın akrabalardan başlatmak istemesinde hiç şüphesiz yüksek rahmet tecellisi vardır. Akrabaların diğer insanlara nispetle öncelik hakları vardır çünkü; bundan dolayı elimizde bulunan Cennet gibi ebedî bir nimete ulaşma yolunu önce akrabalarla paylaşmak, Cehennem gibi bir azap ülkesinden önce akrabaları uyarmak, puta tapan bir toplumda Allah’a iman gibi bir aydınlık yoluna önce akrabaları çağırmak akrabaların “yakınlık” hakkıdır. İşe en yakından başlamak eşyanın tabiatı gereğidir. Akrabaları yanlış yollardan kurtarmak “yakınlık” hakkının gereğidir.

Diğer yandan akrabalarla sırt sırta verilirse tebliğ daha güçlü başlayacak; bu güç birliği içinde diğer insanlara ulaşma konusundaki engeller daha rahat aşılabilecektir. 

Davet et!

Fakat öte yandan, toplumun gelenek ve inançlarıyla bütünleşmiş akrabaları birden içinde bulundukları batıl inançlardan sıyırıp arındırmanın zorluğu da ortadaydı. Bu ayetin verdiği yükümlülüğün ağırlığını Sevgili Peygamberimiz (asm), mübarek omuzlarında hissetmeye başlayınca, bir süre bunun nasıl yapılması gerektiği konusunda düşüncelere daldı.

Açıktan daveti nasıl bir yol ve usûl ile başlatacağı konusunda derinden derine düşündüğü günlerin birinde ziyaretine gelen başta Hazret-i Safiye olmak üzere halalarına da, Peygamber Efendimiz (asm) durumu açtı: 

“Allah bana yakın akrabalarımı uyarmamı emretti. Abdulmuttalip oğullarını toplayıp onları Allah’a imana davet etmek istiyorum” dedi. Halaları da: 

“Davet et. Fakat Ebu Leheb’den sakın. Ebu Leheb senin davetine uymaz” dediler. 

Mu’cizeler

Fakat Allah yakın akrabalardan hiçbir kişiyi istisna etmiyordu. Emir bütün yakın akrabaların hiç birisini dışarıda bırakmayacak şekilde davet edilmesi yönündeydi. 

Peygamber Efendimiz (asm) de Hazret-i Ali’ye (ra): 

“Bir kişilik et yemeği yap. Bir kap da süt doldur. Sonra bana Abdulmuttalip oğullarını topla. Onlara emrolunduğum şeyi açıklayacağım” buyurdu. 

Hazret-i Ali (ra) bir kişilik et yemeği hazırladı, bir kaba süt doldurdu ve Abdulmuttalip oğullarını davet etti. 

O günün sabahında Peygamber Efendimiz’in (asm) öz amcası Ebu Leheb de dâhil Abdulmuttalip oğullarının tamamı Ebu Talib’in evinde toplandılar. 

Peygamber Efendimiz (asm) kaptaki bir kişilik eti parçaladı ve ziyafette bulunanlara “Bismillah” diyerek ikram etti.  

Davette bulunanların hepsi o bir parça etten doyasıya yediler. Sonra baktılar ki, et yine hiç eksilmeden duruyordu. Hayrette kaldılar. Kaptaki sütü sırasıyla kana kana içmeye başladılar. Fakat süt de hiç eksilmiyordu. Şaşkınlıkları iyice arttı.       

Böyle bir sihir görmedik!

Bediüzzaman bu bereket mu’cizesini Hazret-i Ali’den nakille anlatır ve der ki: 

“İşte, Hazret-i Ali’nin şecaati ve sadakati katiyetinde bir mucize-i bereket!”2

Yemek yendikten sonra Peygamber Efendimiz (asm) tam söze başlamak üzereydi ki, öz amca Ebu Leheb: 

 “Şimdiye kadar böyle bir sihir görmedik. Arkadaşınız sizi büyük bir büyü ile büyüledi” dedi. 

Sonra da patavatsızca konuşmalarını sürdürdü. 

Yeğeni olan Peygamber Efendimiz’i (asm) küçümsemeye, ileri geri konuşarak ona hakaretler yağdırmaya başladı. 

Peygamber Efendimiz (asm) o gün konuşmaya fırsat bulamadan Abdulmuttalip oğulları dağıldılar. 

Dipnotlar:

1- Şuara Sûresi: 214

2- Mektubat, s. 116