Farklı nur meşrepleri, maksatta beraber olmaları lazımdır. Önemli olan, haklı her meslek ve meşrep sahibi benim mesleğim haktır veya daha güzeldir diyebilir. Fakat ‘hak yalnız benim mesleğimdir’ diyemez. Kendi meslek ve meşrebinin muhabbetiyle hareket edebilir. Başkasının meslek ve meşrebinin kusuru ile uğraşmak kimsenin hakkı değil. Mahrem meselelerin sosyal medyada tartışılması zındıkaya fırsat verir. Sosyal medyadaki tartışmaların Nurların intişarına bir faydası  yoktur. Halbuki Üstad Risale-i Nur’ları bir yıl süreyle anlayarak ve kabul ederek okuyan zamanın mühim bir alimi olur demektedir. 

Risale-i Nur’un temel eğitim tarzı sadece doğruyu anlatmak, yanlışını bulmayı muhatabına bırakmaktır. “Batılı tasvir safi zihinleri idlal eder” düsturunu esas almıştır. Şu anda dünyada uygulanan eğitim sisteminde de yanlış-doğru beraber öğretilmez. Bunu en iyi bilenler eğitime gönül vermiş tecrübeli muallimlerdir. 

Seher vaktinde, şehit haberleri ile irkilen yüreğimin sesi bana ölümün öldürülemeyeceğini, her nefsin mutlaka tadacağını haykırıyor. Dost ve arkadaşlarımın ölüm haberleri, ölümün soğuk yüzünü kör gözlere de gösterdi. Ölümü hatıra getirdiğinde fani hayatın dağdağaları arasında imansızlık içinde alev topuna dönmüş gençliği düşününce yüreğim pare pare oldu. Şimdi dua zamanı, şimdi sele kapılıp çığlık atarak sizden kurtuluş eli bekleyen gençlerden, yetişebildiğini tutup selden çıkarmak zamanı. Başka şeyle uğraşmaya zamanımız yok. Mahşerde bu insanlar bizden şikayetçi olmayacaklar mı? 

1971 senesi 12 Mart muhtırası sonrası ilk defa Kütahya’da Nurlarla tanışmıştım. Tavşanlı’dan kitapçı rahmetli Hacı Ahmet Bali ağabeyin elime tutuşturduğu ‘Otuz Üç Pencere’yi, rahmetli Almanyalı Hakkı’nın traktörünün römorkunda okuduğumu hiç unutamıyorum. Günlerce aç kalmış birinin eline geçmiş yemeği yediği gibi iştahla okumuştum. Yatsı namazından sonra bulduğum bütün köylüyü toplayarak yaptığımız dersin zevkini anlatamam. 

Bediüzzaman’ın Risale-i Nur’da dediği gibi, “İşte ey musibetzede ve ihtilafa düşmüş ehl-i hak ve ashab-ı hakikat! Bu musibet zamanında ihlası kaçırdığınızdan ve rıza-yı İlahîyi münhasıran gaye-i maksad yapmadığınızdan, ehl-i hakkın bu zillet ve mağlubiyetine sebebiyet verdiniz. Umûr-u diniye ve uhreviyede rekabet, gıpta, hased ve kıskançlık olmamalı ve hakikat nokta-i nazarında olamaz...” diyorum. (Lem’alar, 156)

Şehitlerin  ve dostlarımın ölüm haberlerinin ikazı ile bütün dost ve ahbaplarıma, bin yıldır İslama bayraktarlık etmiş bu milletin torunlarına Üstadımın diliyle haykırıyorum: “Beş yüz senedir yattığınız yeter! Artık Kur’ân’ın sabahında uyanınız. Yoksa Kur’ân-ı Kerimin güneşinden gözlerinizi kapatarak gaflet sahrasında yatmakla, vahşet ve gaflet sizi yağma edip perişan edecektir.” (Tarihçe-i Hayat)