Çünkü ikisini birden algılar ve karıştırır. Hakkı ve doğruyu söylemeli bu şablonla yanlışı kendisi bulmalı. Üstad Bediüzzaman da Risale-i Nur’da “Batılı tasvir, safi zihinleri idlal eder” diyor. 

İnsanın hiç yaşamadığı bir fenalığı tasvir ederek anlatıp sonra da “Sakın böyle yapmayın” demek onun merakını çeker, yanlışı işler. Belki de sonra daimî bir kötü alışkanlığa kapılır, bu suretle iyilik yapmak isterken kişiyi ateşe atabilirsiniz.

Risale-i Nur’da da doğrular, izah edilir. Zıddı olan yanlışı sizler kendiniz bulursunuz. Test imtihanındaki cevap anahtarı şablonu gibi. 

Payamlı’da zihinlerinde kötü manzara taşımayan nuranî gençlerle Cenneti konuştuk. Herkese şu dünya büyüklüğünde bir Cennet verileceğini duyunca “Bu kadar geniş bir yerde yalnız mı yaşayacağız?” sorusunu lisan-ı halleri gösteriyordu. Fakat insan vücudunun orada nur gibi hafif olacağını, hayal hızıyla bir yerden başka bir yere gidebileceğini duyunca hasret ve iştiyak duymaya başladılar. Evde ne kadar bol yiyecek olursa olsun midenin aldığı kadar yiyebiliyorsun. İştahın devam edip yemek istediğinde ancak Romalılar gibi boğazına parmak sokup kusup çıkardıktan sonra boşalan yeri doldurmak için yiyebilirsin. Halbuki Cennette hiç iştahınız bitmeyecek. Sürekli yemek arzunuz olacak. Tuvalet ihtiyacınız da olmayacak. Ağaçlardaki gibi terleme şeklinde dışarı atılacak. Bu ter ise misk-i amber gibi kokacak. Zaman mevhumu olmayacak. Her konuda kuvvetli ve zinde olacaksınız. Hastalık, bela, musibet, karanlık, ateş dahi olmayacak. Gökteki yıldızların ve güneşin sadece nuru, ışığı Cennete gidecek. Nursuz ateşi ise Cehenneme dahil olacak. Sigara tiryakileri sigaranızı yakmak için bile ateş bulamayacaksınız. Fakat sizin için tarihten bir hikâyemiz var. 

Bilinen bir menkıbe:

Kanunî Sultan Süleyman döneminin Şeyhülislâmı Ebussuud Efendi bütün dünyayı saran tütün ve sigara istilası üzerine bir şiir yazar: 

“Bir acayip bid’at gelmiş cihana, 

Aman ha değmesin ehl-i imana! 

Duhan diye isim vermişler ona, 

Tütsü verir çıksın diye imana! 

… 

Enbiyadan hiçbir kimse içmedi,

İçin diye tembih dahî etmedi, 

Seleften hiç kimse alıp-satmadı, 

Ticareti haramdır bezirgâna… 

 Bu şiir sigara tiryakisi olan Şeyh Altıparmak Mehmed Efendi’ye ulaşınca şu dörtlüğü yazar ve Ebussuud Efendi’ye gönderir: 

 Ey tütüne haramdır diyen ahmak, 

Niçin haram olsun bir yeşil yaprak? 

Tütün yetiştirmedi mi bu mukaddes toprak? 

Haram olsaydı içer miydi Şeyh Altıparmak! 

 Şeyh Altıparmak Mehmed Efendi o gece bir rüya görür: Rüyasında kıyamet kopar, Şeyh Altıparmak Cennete girer, huzuru bulunca canı sigara içmek ister. Cebinden tabakasını çıkarır, sigarayı ağzına götürür ama ateş yoktur. “Ateşi olan var mı?” diye sorar. Etrafındakiler:  

 –Şeyh Efendi! Biliyorsun burası Cennet, Cennette ateş olmaz. Ateş bulmak için Cehenneme geçmelisin! 

 Şeyh Altıparmak elinde sigarası Cennetten çıkar, Cehennemde sigarayı yakar tekrar Cennetin kapısına yönelir. Bakar ki, kapı kapanmış. Kapıyı vurur ve seslenir: 

 – Ben Cennetliklerden Şeyh Altıparmak! Yerime geçmek istiyorum, açın kapıyı! 

 İçeridekilerden biri seslenir: 

– Şeyh Efendi eğer Cennete girmek istiyorsan, ağzındaki ateşi at, zira Cennet ateş yeri değildir. Ağzında ateş olanlar Cennete giremez! 

 Bu cevabın sıkıntısı ile Şeyh Altıparmak kan-ter içerisinde uykusundan uyanır. Tevbe istiğfar eder ve Ebussuud Efendi’ye hitaben “Hâlda hâldaşım, tarikatta yoldaşım, dünya ve ahirette kardeşim, sizden özür diliyor, affınızı istirham ediyorum” diye bir mektup yazar ve bir daha sigara içmez.