Ya da bu meselelerde de en iyisini, en kalitelisini, en faydalısını aramak, istemek ve sahip olmak insanımızın hakkı değil mi?

Bir ayakkabı ya da bir elbise alırken kaliteli olmasına bakarken, insani ihtiyaçlar için aynı hassasiyeti göstermemek yanlış değil mi?

Ülkemizdeki hukuk sisteminin ‘kaliteli olmadığı’ her halde tartışma götürmez. Gerek idareciler ve gerekse siyasetçiler belki yüz, belki bin defa hukuk sisteminde sıkıntılar olduğunu dile getirmişlerdir. Böyle olduğu için yeni kanunlar, yeni paketler, yeni çalışmalar da yapılıyor. Buna rağmen hukuk ve adalet sisteminde arzu edilen seviyeye ulaşılabilmiş değil.

Kalite en genel tanımıyla, bir hizmet ya da ürünün, müşterilerin ihtiyaç ve beklentilerini en iyi şekilde karşılayabilme derecesi olarak tanımlanıyor. Adalet sistemine müracaat eden vatandaş, bu sistemden ‘beklentilerine uygun’ adil bir netice alabildiğini düşünüyor mu? Bugün sokağa çıkılsa ve sıradan vatandaşa da bu noktadaki fikri sorulsa, büyük çoğunluğun hukuk sisteminden memnun olmadığı ortaya çıkar. Hatta yargı sistemini işletenler de mevcut durumdan memnun değildir.

Yargıda kalite tartışması, Türkiye Adalet Akademisi’nin 1500 hâkim ve savcıya bir yıl sürece gerekçeli karar yazma eğitimi verileceğini duyurması ile zirveye çıkmış. Konuyu değerlendiren eski İstanbul Barosu Başkanı Turgut Kazan, mülakatlara işaret ederek “Asıl olarak liyakat aranmıyor, ‘Bizden mi değil mi?’ ayrımına bakılıyor” ifadelerini kullanmış.

Son dönemlerde 15 bine yakın hakim ve savcı alındığına dikkat çeken Av. Turgut Kazan, “Onların önemli bir çoğunluğu avukattı. O avukatların önemli bir çoğunluğu da AKP’liydi. Zaten birçoğu siyaset yapıyordu. Avukatlıkta geçen sürenin yargıçlıktan sayılması nedeniyle önemli bir kısmı birinci sınıfa ayrıldı. Böylece bırakın gerekçeli kararı, ara karar yazamayan çok sayıda yargıç ve savcı var. Bu nedenle müthiş bir kalite sorunu yaşanıyor” demiş. (Cumhuriyet, 29 Mart 2022)

Elbette geçmiş dönemlerde de hukuk sisteminde arızalar, sıkıntılar ve problemler olmuştur. Fakat, sistemin bu kadar içinden çıkılmaz hale getirildiğine hiç şahit olunmamıştı. ‘Kalite’nin bu kadar devre dışı bırakıldığı bir dönemi hatırlayan var mı? Her meslek gurubuna ‘hizmet içi eğitim’ verilmesi elbette gerekli ve isabetli bir karardır. Fakat bu durum aynı zamanda oradaki zaafı ve ihtiyacı ortaya koymaz mı? “İyi fotoğrafçı” diye işe alınan bir foto muhabirine, ‘fotoğraf nasıl çekilir?’ kursu vermek, o kişinin ehil olmadığı halde işe alındığına delil olmaz mı?

Elbise alırken gösterdiğimiz ‘kalite’ hassasiyetini; hak, hukuk ve adaletin tecellisinde de gösterelim vesselam.