Hâlbuki demokrasiyi; meşrutiyet, meşveret ve istişare olarak anlayıp yorumlasalardı uzun yolu kısa yapabilirdik. 

Bediüzzaman Said Nursi, şark aşiretlerinde yaptığı kanaatimce ‘demokrasiyi talim ettirme gezisi’nin ana gündemi meşrutiyetti. Dağ ve sahrayı medrese yaparak meşrutiyetin anlaşılmasına katkı sunan Bediüzaman Said Nursi’nin meşrutiyeti bu kadar savunmasına şaşıranlar da vardı. 

“Meşrutiyeti pek çok i’zâm(büyütmek) ediyorsun. Eskide rey-i vâhid idi, milletten sual yok idi; şimdi meşverettir, milletten sual edilir. Millet, ‘Ne için?’ Der; ona, ‘Ne istersin?’ Denilir, işte bu kadar. Daha nedir, o kadar ilâveyi takıyorsun?” sualini yöneltmişlerdi. Meşrutiyet sadece halkın bir şeyleri istemesi ve hükümetinde onları yapması olarak anlaşılıyordu. Demokrasi sadece millete sorma, milletin istediğini yapma ve neticede milletle hükümet arasında arz talep ilişkisi olarak görülüyordu. Fakat Said Nursi bu yetersiz ve dar anlayışı ortadan kaldırıp, demokrasi fikrini çok ileriye taşıyan yeni bir yorum getirdi. “Meşrutiyet hükûmete düştüğü vakit, fikr-i hürriyet meşrutiyeti her vecihle uyandırır. Her nev’ide, her tâifede onun san’atına ait bir nevi meşrutiyeti tevlid eder. Hatta ulemâda, medâriste, talebede bir nev’i meşrutiyeti intâc eder. Evet, her tâifeye ona mahsus bir meşrutiyet, bir teceddüt ilhâm olunuyor.” 

Eğer hükümet gerçek manada demokratik bir hükümet olursa toplumun her kesimi demokrasinin getirdiği hürriyet ortamını hissedecektir. Hükümet sadece istenilen talepleri yerine getiren değil başta fikir hürriyeti olmak üzere birçok hürriyet kapısını vatandaşlarına açan olacaktır. Bilim, ilim ve üniversite demokratik hükümetin getirdiği hürriyetlerle rahatladığı gibi adalet sistemi, hukuk ve öte yanda medya ve basında rahatlayacaktır. Yani her kesim demokrasiden kendine ait olan hürriyetleri alacaktır. Herkes kendine mahsus bir şekilde demokratikleşecektir. Demokratikleştikçe de yenileşecek ve güçlenecektir. Önemli olan demokrasiyi hükümete düşürebilmektir