Kimi tüccar, kimi çoban, kimi bahçıvan, kimisi çerçi...

Çok azı diplomalı. Binbaşı Asım, Yüzbaşı Refet, Yüzbaşı Kayalar, Muallim Sungur...

Medrese tahsili görenlerin yanında tamamen âmi ve ümmî oldukları halde bu kudsî dâvâya baş koyan hizmetten hizmete koşan fedakâr hadimler var...

Meselâ onlardan birisi Vezirzade Mustafa, bakın ne diyor: “Hesapsız had ve şükür, ol Hâlık-ı Mennan Hazretlerine ki ben ümmî olduğum halde, hissiyat ve emellerimi, şu fani ve âfil olan hayat-ı dünyadan tecrit ile, Risale-i Nur Talebeleri içine girdim ve Hizbü-l- Kur’ân  âlimlerine arkadaş oldum hizmet-i neşriyede ve ilimde onlara yetişemiyorum. Fakat, inşallah irtibat ve muhabbet ve ihlâsta yetişmeye çalışacağım. (Barla Lâhikası, s. 298)

Tamamen ümmî olan Vezirzade Mustafa diğer bir mektubunda da; “ey Üstadım, ben ümmîyim. (okur yazar değilim) Sair kardeşlerim gibi malûmatlı değilim ki, Risale-i Nur’a karşı hissiyatımı dilimle ifade edeyim. Fakat inşallah sadâkatte ve muhabette  ve irtibat-ı ruhide kardeşlerime yetişmeye çalışaşacağım.” (Barla Lâhikası, s. 348) Yine o ümmilerden birisi de Üstad Bediüzzaman’ın; “ümmî fakat allâmelerin işini gören ve esrar-ı Kur’âniyeye karşı Isparta’nın intibahına sebep olan ahiret kardeşim” diyerek tebrik ve taltif ettiği Adilcevaz’lı Emrullah oğlu Bekir’dir.

Ümmî yani okur yazar olmadığı halde Nur hizmetlerinde allâmelerin işini gören ve Isparta’nın Nurlar’la tanışmasına vesile olan nam-ı diğer ile Adilcevaz’lı Kürt Bekir, Barla Lâhikası’ndaki bir mektubunda bakın neler söylüyor: “Efendim, malûmunuz fakir talebeniz ve kardeşiniz cahil olduğum halde, güneş misali olan Risale-i Bergüzidelerinizden umum Risalelerinizi okutup dinledim. (.....) Baktım ki, ruh ve kalbimde bir feyezan ve coşkunluk var ki beni bilâihtiyar bir vazifeye sevketmek için hemen “haydi haydi” diye tazyikata başladı. (.....) O Nurlar’ı ehil olan kardeşlerimi -min gayri haddin- arayıp  bulmak vaziyeti adeta bana emrolunup, o Nurlar’dan güneş gibi Nur saçılması hususunda ben de bu hali kendime vazife addettim.”    

Demek oluyor ki Bediüzzaman’a hakkıyla talebe olmak, Risale-i Nur’a hadim olmak için çoğu zaman diploma gerekmiyor. Dünyevî makamlara mevkilere sahip olmak gerekmiyor. Vezirzade Mustafa gibi, Adilcevaz’lı Kürt Bekir gibi ümmiler gibi gayretli, şevkli, sebatlı, sadâkatli olduktan sonra gerisi kolay.

Saff-ı evvel talebeler zamanındaki kimi işçi, kimisi çiftçi, kimi çoban, kimisi çaycı, kimi tahsilli, kimisi mektep görmemiş. Ümmî hadimlerin yasakların kol gezdiği, her türlü azap ve işkencelerin reva görüldüğü o zor şartlarda ortaya koydukları cihandeğer, harika Nur hizmetlerinin aynısını veya benzerini sonraki dönemlerde de yine çoğunun herhangi bir makam mevkii bulunmayan, diploması olmayan kimi terzi, kimisi tamirci, kimi bakkal, kimisi seyyar satıcı.. vs. gibi gariban, ama bu ulvî dâvâya yürekten inanan, her türlü tehlikeyi göze alan, her çeşit fedakârlığa katlanan sebatkâr, halis, sadâkatli Nur hadimleri bu hizmetleri yaptılar.

Nice allâmelere, nice paşalara, nice komutanlara muhatap olan Üstad Bediüzzaman’ın niçin bunlara değil de Barla’da, Isparta’da, Emirdağı’nda, Kastamonu’da hiçbir dünyevî makam ve mevkileri bulunmayan, âmi ümmî gariban köylülere; ”aziz, muhterem, halis, muhlis, kahraman kardeşlerim...” hitaplarında bulunarak muhatap olduğunu daha iyi anlıyoruz.