Samedânî ise Samed’e mahsus ve sadece ona has olan anlamında, Samed ism-i şerifinin şe’nini bildirir.

Lem’alarda, “O kudret-i Samedâniyenin cilvesinden (tecellisinden) gelen umumî kuvvet…” in “Zerrattaki (atom altı parçacıklardaki) tahavvülât-ı muntazama (düzgün değişiklikler) içinde hallâkiyet-i İlâhiyenin (İlâhî yaratıcılığın) ve kudret-i Rabbaniyenin bir cilve-i azamı…” olduğu belirtilir.1 Sözlerde de “Esbap bir perdedir… Fakat iş gören kudret-i Samedâniyedir…” denilir.2 Demek ki kudret-i Samedaniyenin cilvesinden gelen umumî kuvvet şu görünen âlemde sebepler perdesi altında iş görmektedir. 

Yine Sözlerde “Tahavvülât-ı zerrat (zerrelerin değişmesi, bir halden başka bir hale geçmesi), Nakkaş-ı Ezelînin, kalem-i kudreti, kitab-ı kâinatta yazdığı ayat-ı tekviniyenin (Allah’ın varlığına delâlet eden kâinattaki her bir varlığın) hengâmındaki (yazılması anındaki) ihtizazatı (titreşimleri) ve cevelânıdır (hareketlilikleridir).”3 denilirken; kâinat kitabının âyetlerinin Allah’a olan delâletinin, zerrelerin titreşim ve hareketliliği ile halden hale değiştirilerek sağlandığı ifade edilir. Bu durum; “Şu kitab-ı kâinatı, kalem-i kudret-i Samedâniyenin yazması ve zat-ı Ehadiyetin mektubu desen…”4  ifadesi ile müşahhaslaştırılır ve kâinatın, Samedânî kudret kalemiyle yazılan ve tekvînî âyetlerden meydana gelen Ehad bir Zatın mektubu olduğu anlatılır. Daha da detaya girildiğinde “Demek, harekât-ı zerrat, o kitabetten (yazmaktan), o istinsahtan (çoğaltmaktan), mevcudat âlem-i gayptan âlem-i şahadete ve ilimden kudrete geçmelerinde bir ihtizazdır, bir harekâttır.”5 ifadesiyle O mektub-u Samedaniyenin âlem-i gayptan âlem-i şahadete irade-i İlâhiye ile çıkartılması, teşbihte hata olmasın kopyalanması, kâinatın âyâtı olarak yazılması, yani ilimden kudrete geçirilmesinin şekli anlatılır. Bütün bunları değerlendirmek, Samedanî ihtişamı huşu içinde görmek ve teftiş etmek ve gereğini yapmak ise yine o Samedanî kudretin mu’cizesi olan insana kalmaktadır. Şöyle ki: Kudret-i Samedaniyenin bir cilvesi kâinat yüzünde kalem-i kudret-i Samedaniye ile yazılan bir mektup şeklinde tecelli ederken; diğer cilvesi de “Her biri birer mektubat-ı Samedaniye olan…nebatat (bitkiler) ve eşcar (ağaçlar), ezhar (çiçekler) ve esmardaki (meyvelerdeki) harekât ve hidematları (hizmetleri)…” gibi insanda da tezahür etmektedir. Çünkü “İnsan… ona ihsanlar eden Zatı perestiş derecesinde seven ve sevdiren ve sevilen çok harika bir mu’cize-i kudret-i Samedaniye ve bir acube-i hılkat (tuhaf yaratılışlı bir varlık)…” tir.  Yine o insan “Ahsen-i takvimde (en güzel surette) bir mu’cize-i kudret-i Samedâniyesi ve mektubat-ı Samedâniyenin bir nüsha-i camiası (bir çok manayı ihtiva eden nüshası)…” dır.  Yani o acube-i hılkat olan insan, kâinat mektubunun hem kapsamlı bir nüshası hem de  okuyucusudur. Böyle bir okuyucu olarak “Belki, harika bir kudret-i Samedaniyeyi lezzetli bir hayretle seyretmesi…” gerekmektedir.