Meselâ tadına baktığımız her şeyin verdiği o ilk tadı ve hazzı belki bir daha alamaz olmuşuz. 

İlk “anne” demeyi ve ilk kez baba kucağına oturup babanızın gözlerine bakmayı hatırlayan ya da unutmayanınız var mıdır?

 Her güne huzurla uyanırken uzaklara baktığımız olmuştur elbette. 

Hasret her tadı ayrı yaşatır bize. Her şey ayrı bir yer tutar gönül sayfamızda... 

Özledikleriniz daha özeldir kelime dağarcığınızda. 

En özel anlara saklarsınız onları ve bazen çıkıverir sakladığınız yerden “elma” demeden. 

Bir de bakmışsınız ki çayır çömlek patlamış; yanaklarımız kızarıvermiştir uluorta bir yerde...

Aşkla ve şevkle başladığınız bazı işler onulmaz anlar yaşatmıştır size ve çevrenize... 

Herkes görmüştür bu zorlu yolculukta düştüğünüz ağları. 

Birileri gülmüş tabi. Kimisi dikenler atmıştır bastığınız topraklara... 

Kimisi duâ etmiş, kimisi heves etmiş, kimisi iç çekmiştir... 

Her yolda karşılaştığınız çıkmazlar sizi olgunlaştırmış olabilir. 

Ya da derin yaralar açmıştır o narin sarsılmaz sandığınız bünyenizde. 

İliklerinize kadar yaşamak istersiniz pembe hayallerinizi. 

Bir de hiç ulaşamayacığınızı düşünüp ah vah ettiğiniz özlemleriniz vardır. 

Onlar hem acı, hem umutsuzluk yüklüdür. Ağlar sızlar; susarsınız hiç dinmez belki ağrılarınız...

 Hiç çaresi yoktur. Bir tek Rabbiniz vardır o anlarda sığınağınız tutanaklarınız. 

O her şeye değerdir, gamlanmak nafiledir umut her an var olmuştur o sonsuz iklimde ve Sonsuz Kerem Sahibi’nin can veren bitmek tükenmez lütuflarında...

 Özlem hep vardı, ama hiç bu kadar yoğun saldırılara maruz bırakmamıştı o âciz varlığımızı. 

Geçmişe gidip gidip gelmelerimiz daha yoğunlaştı bu günlerimizde...

 Geçmişte bıraktıklarımızı arar olmuşuz besbelli... 

Ya da geçmişe adadıklarımız tırmalar durur vicdanımızı... 

Kimi unutmak ister ki;  her hatırladığında utanmamak için tuz basar yarasına... 

Ne var ki insan denen varlık fani âciz ve biçare. 

Rabbi Rahimine sığınmaktan başka yolu yok. 

Zaman geliyor ki insanoğlu nefes almaktan âciz kalıyor. 

Bir damla sudan halk edilen insan düşünmez mi ebedî hayat için yaratıldığını... 

Kendisini bir nutfeden Yaratan Rabbinin onun ihtiyaçlarını karşıladığını...

“Özlem”i özlemek varmış. 

Özlemek zormuş  kavuşmak daha da anlamlıymış.