Demokrasi, bir otokontrol rejimidir. Her türlü toplumsal olumsuzluğun yegâne çaresi yine demokrasidir. Yasakların, şimdiye dek hiçbir ülkeye yarar sağladığı görülmemiştir. “Konuşan Türkiye” ise arzu ettiğimiz toplumsal iklimdir.
Art niyetli oluşumlar; sağ, sol, tarikat, siyasal İslâm, faşist, komünist, nasyonal sosyalist vb. her türlü renk ve biçimde tezahür edebilmiştir. Zamanın çarşısında ne revaçtaysa, o renge boyanırlar. Ben şahsen bu kötülükleri işleyenlerin etiketlerine bakarak, o ismi taşıyan tüm zümreleri suçlamayı doğru bulmam.
ASALA yüzünden Ermeni halkını, Enosis yüzünden Rum halkını, PKK yüzünden Kürt halkını, bazı dinci(!) yapılar yüzünden tüm tarikatları ve cemaatleri, sol terör örgütleri yüzünden de sol partilere gönül verenleri topyekûn yargılamak doğru değildir. Bu, adil bir yaklaşım olmaz.
Devlet kişilere değil, fiillere bakar. Niyet okuma yoluna gitmez. Fiil vuku bulduğunda ise cezaî müeyyide devreye girer.
Tarikatler ve cemaatler bu ülkenin asırlardır var olan bir gerçeğidir. Siyaset, bu oluşumları “arka bahçesi” olarak görme yanlışına düşmezse, bu yapılar da siyasallaşmaz; sivil bir oluşum olarak varlıklarını sürdürürler.
Alevîsi, Yezidîsi, Süryanîsi, Nusayrîsi, Rafizîsi, Nakşîsi, Kadirîsi, Caferîsi vesaire… Yasaklandıklarında yok mu olacaklar? Yoksa düşman mı olacaklar?
Hangi grup ya da topluluk olursa olsun, eğer devlet ve siyasal oluşumlar onların iç yapısına müdahale etmezse, herkes kendi kültür ve inancını özgürce yaşar. Yasaklar ise bu oluşumları siyasallaşmaya ya da illegal işlere bulaşmaya mecbur bırakır. Tarih, bu gerçeği defalarca teyit etmiştir.