Onlardan öğrendiğimiz kelimeleri bir de cümle içerisinde kullanalım diye o kelimeyi kullanma eğitimi yaptırırlardı, hafızada yer eden o kelimeyi günlük hayatta kullanmaya gayret ederdik.

Aynen onun gibi, bu üç yazıdır mütalâa etmeye çalıştığımız kaderî kalıplardan feyz alma eğitimini günlük hayatımda da yapmalıyım ki mana makamını bulsun, o hâlde buyrun.

Bahçedeyim, tanzim için kafamda projelendirdiğim günleri hatırlıyorum. Bahçeyi o mezbele hâliyle ilk gördüğümde kafamda proje lambaları patlamaya başladı ve nihayet son hâline geldi. İnanın, bu vaziyeti bile bana ayrı bir zevk, ayrı bir haz ayrı bir ciddi gayret veriyordu. 

Bahçenin, ana her bir unsurunu yerli yerine yerleştirdikten sonra onların nihaî hâline gelmesi için detaylandırmalarım başladı. Bunlar, âdeta her bir iş için hayalî, zihnî birer kalıp idi. Kader, bilmek demek olduğundan, o detayların gelecekteki hâlini bilircesine onlar için birer kaderî kalıp geliştiriyorum, zihnimdeki projede. Depo ve içerinin tanzimi şöyle idi: Üzerindeki güneş panellerin enerji dönüşümünü yapacak cihazlar alt tarafta daha muhafazalı ama serin yer olmalı. Çapa makinesine, öğütme makinesine ve tırpana özel yer ayırmam, onların bana faydalı olacağı konumuna göre pratik bir yerde olmalılar. Bunların proje kalıplarını da o genel projeme yerleştirmiştim. 

İşte bu işleri yapabilmem için evvelâ irade etmeliydim. Arzudan fiile geçme öncesi kararım belirlenmeliydi yani iradem netleşmeliydi. Farklı proje örneklerinden en uygun olanını tercih ederek ilk fiilime kapıyı araladım. Lakin bunların her biri, dâhilden harice, içimden dışıma süzülen duygu seliydi. O sel, farklı kanallardan geçerek, irademle netleşip, cüz-i ihtiyârımla tercihimi yaparak bismillah dedim.

Bu aşamalarda beni tahrik eden evvelâ hâsıl olacak olana ihtiyacımdır. Bahçenin düzenine varıncaya kadar her şey, bu bahçeden beklediğimi karşılamalıydı. Bunun için ihtiyaç hissettiklerimi derecelendirdim. En mühimlerini ilk sıralara aldım. Bu icraatlarda; kabiliyetim, el işine yatkınlığım, ustaları organize etmem, bunları karşılayacak maddî imkânın olması elbette her birisi çok önemliydi, buna diyecek yok.

Lâkin bu fiillerimin ya da yapılacak işlerin her birisi o işin makamında zuhur edecek olan esma ve sıfatların mahiyetinden süzülen hakikatler olacaklardı. Bunu asla unutmamalıydım ve esasen hayatımdaki her bir harekette bunu vazife bilmeliyim. 

İş bu şuur ile hareket ettiğimde tahakkuk edecek icraata tekabül eden, hangi esma ve sıfatlardan kaynaklanıyorsa o mananın benim icraatımdaki tecellisine çok güzel bir ayna, muhteşem bir vesile olmalıydım. 

Şimdi, bu son derece ehemmiyetli manaların enfüsî ve afakî âlemimde tefekkür ve tezahürü benim için ifadesi mümkün olmayan bir feyz idi, elhamdülillah.

Ben, her ne kadar benim âlemimdeki tezahürleri, “muhteşem” gibi sıfatlarla ifade etmiş olsam da haddimi aşmamam lâzımdır. Evet, o hakikî manaya aday olabilir ama o, olamaz, zira damlada tecelli eden güneşcik, asla gökteki güneş değildir.  

Ey kardeş, bahçemdeki tefekkür talimi burada şimdilik bitti ama eminim ki senin âleminde, yaşadığın hemen her şeyde benzerî hâlleri yaşayıp ve kaderin o kalıplarda tecelli ile tezahür edecekleri imanın ve ilminle öncesinden hissedip ve bundan da daimî bir huzur elde edesin.