Eğer bir iktidar, kendisini “devlet” yerine ikâme etmişse...

Eğer bir iktidar, kendi iktidarından başka bir iktidar alternatifinin millet içindeki mevcudiyetine inanamıyor ve kabullenemiyorsa...

Eğer bir iktidar; demokratik seçim yoluyla kendi partisini defalarca iktidara getiren bir milletin, yine demokratik seçim yoluyla başka partilere de “iktidar” vazifesini, kendi partisine ise “muhalefet” vazifesini takdir edebileceğini kabullenemiyorsa...

Eğer bir iktidar; demokrasilerde asıl iktidar gücünün millette olduğunu, iktidar olma vasfının ise kendisine emaneten ve vekâleten millet tarafından tevdi edildiğini unutacak, hatta inkâr edecek bir durum sergiliyorsa...

Eğer bir iktidar; millet tarafından kendisine emaneten ve vekâleten verilen iktidar olma vasfını “suistimal“ ederek, iktidar menfaatlerini milletin tamamına mal etmekten uzaklaşmışsa...

Eğer bir iktidar; millete ait olan “iktidar” vazifesini yürüttüğü gibi, yeri ve zamanı geldiğinde yine milletçe takdir edilen “muhalefet” görevini de millet adına rıza ile karşılayamıyorsa...

Eğer bir iktidar, millet tarafından omuzuna yüklenen büyük ve ağır vazifeyi yerine getirmekte acze düştüğünü anladığı anda, vazifeyi millet adına daha güçlü ellere teslim etmek basiret ve olgunluğunu gösteremiyorsa...

Eğer bir iktidar; milleti kendi iktidarına mahkûm gördüğü gibi, kendisini de iktidarının mahkûmu görüp, muhalefette kalmayı asla kendisine yakıştıramıyorsa...

Bu durumda ey aziz millet!

Böyle bir iktidarı, düçar olduğu bu ağır hastalıktan hâlas etmek, “hubris sendromu” olarak da adlandırılan bu güç zehirlenmesinden kurtarmak, artık tamamen size kalmıştır. Millet adına bu iyiliği hem kendinizden, hem de iktidardan esirgemeyiniz...

Ey aziz millet! Sizin içinizden çıkan ve sizin adınıza hem iktidarda hem de muhalefette kalarak vazife gören liderler gelip geçtiler. Geride bıraktıkları eserleriyle ve hatıralarıyla hâla onları her vesileyle yad ediyoruz.

Demokratik parlamenter sisteme geçildiğinden bu yana; iç ve dış tahriklere, maruz kalınan darbelere rağmen demokrasi adına destansı mücadele verenler, dünya durdukça rahmetle ve minnetle yad edileceklerdir.

Menderes ve arkadaşlarının bu uğurda şehit olmaları, her türlü anlatımın üstünde en büyük bir vesika olarak tarih sayfalarında yerini almıştır.

Onların izinde, demokrasi yolunda mücadele verile verile öyle bir cadde açıldı ki, gelecek nesiller dar ve çıkmaz sokaklara girmeden bu cadde üzerinde yürüyeceklerdir inşaallah!.

Bugün; farklı idealleri, farklı tüzük ve programları olan altı partinin aynı demokrasi caddesinde yürümeleri de bunun gözle görülür bir göstergesidir.

Hem bize sorarsanız; mevcut iktidarın, milletin takdiriyle biraz da muhalefette yol alması lazım. Yirmi yıllık bir iktidardan sonra muhalefette kalarak şöyle derin bir nefes alması onun da hakkı olsa gerektir. Hani iktidardayken göremediklerini de belki muhalefette iken daha rahat görebilirler.