O yıllarda Risale-i Nurlar’ın bulundurulması, taşınması, okunması ateşten gömlek gibi yakıcı ve tehlikeliydi. Risale-i Nurlar’ın Van’a girişini genellikle PTT memuru Cahit Ünsal sağlar, Molla Hamid de dağıtımını yapardı. O zorlu yıllarda Risale-i Nur dersleri evlerde, camilerde ve üç beş kişinin toplandıkları kahvelerde gizlilik içinde yapılırdı. Kitabın bulunmadığı zamanlarda ise ceplerinde taşıdıkları küçük notlarla ders yapılırdı.

O zamanlar Van Merkez Polis Karakolu’nun tam karşısında Ulu Cami’ye yakın köşede sıhhî tesisatçılık yapan Celal Alıcı’nın bir dükkânı vardı. Celal Alıcı daha sonraları, sıhhî tesisat işini bırakıp dükkânını Risale-i Nur’a daha çok hizmet amacıyla kahveye dönüştürdü. Böylece Van Nur Talebelerinin dersleri ve sohbetleri için bir yerleri olur. Zamanla Vanlılar arasında bu kahve “Nurcuların Kahvesi” diye anıldı. Böylece günün belli saatlerinde kahvede Risale-i Nur dersleri okunmaya başlandı. Ders başladığında farklı masalarda Risale-i Nur’la alâkaları olmayanlar dahi sessizce kürsülerini çekerek sohbeti dinlerlerdi. Bazen ders halkası o kadar çok büyürdü ki kahvede yer kalmazdı. Bazen de dâvetsiz misafirler meraklanarak halkaya dâhil olurdu. Böylece Celal Alıcı’nın açtığı kahve kısa zaman sonra “Nurcular Kahvesi” diye bir adrese dönüştü. Kahve bölgede Risale-i Nurlar’ın okunduğu bir merkez halini aldı. Kahvenin müdavimleri: Molla Hamid, Hacı Ziya Mescioğlu, Hacı Reşid Övet, Hamid Kuralkan, Selahaddin Akyıl, İrfan Telli, Ruşen Altaylı, Şakir Coşkun, Muhiddin Toprak, İbrahim Ensari, Mesud Ensari, Nihat Duman, Fahreddin Sayı gibi kişilerden oluşurdu. Kahve bir zaman açık bir Risale-i Nur medresesi ve mektep gibi hizmet gördü. Risale-i Nur derslerinin yasak ve tehlikeli olduğu o yıllarda kahve birçok hizmete vesile oldu. 

Koca Van şehrinde bir veya iki küçük kopya Risaleden başka Risale bulunmazdı. Şehir dışından Van’a gönderilen Risaleler gizlilik içinde Molla Hamid’e ulaştığında vakit kaybetmeden Kemal Kurdoğlu’nun petrol istasyonuna gider daktilo ile bunu yazdırarak çoğaltılırdı.

Bir zaman sonra kahvede yapılan dersler katılımcıları için tehlike arz edince tedbir olsun diye evlerde gece dersleri yapılmaya başlandı. Sırayla gizliden gizliye her gün birinin evinde Risale-i Nur dersleri yapıldı. 

Bir müddet evlerde derslere devam edildi. Gün geçtikçe derse katılanların sayısı artınca müstakil bir yer aranmaya başlandı. Hükümet Konağı ile Devlet Hastanesi arasında bulunan Muhammed Nuri Güleşerin’in kullanılmayan küçük evi medrese olarak tutuldu. 1955 yılı içinde açılan bu medrese ufak tefek tamiratı yapıldıktan sonra içine tahtadan bir masa ve birkaç sandalye konuldu. 

Böylece korku, baskı ve imkânsızlıklar içinde Van’daki ilk medrese açılmış oldu. Medresede ders yapmak için herkesin elindeki Risale-i Nurlar getirildi ve öylece derslere başladı. Medrese o kadar çok sevildi ki Terzi Hacı Reşid Övet her öğlen dükkânını kapatıp mutlaka medreseye gider ve bir ders yaptıktan sonra dükkânına dönerdi. Böylece medrese hizmeti sayesinde Nur Talebelerinin sayısı kısa zamanda arttı ve medrese hizmet için küçük geldi. Yeni ve geniş bir medrese için Türkoğlu Sokağı’nda bir yer bulunarak kiralandı. Böylece geniş ve rahat bir medreseye kavuşulmuş oldu.

Bediüzzaman Hazretleri, eski Said zamanında Horhor Medresesi’nde talebelerine fen ve din ilimlerini vererek onları iki kanatlı yetiştirmişti. Otuz yıl sonra Vanlılar Bediüzzaman Hazretleri’ni görmeden Risale-i Nurlar’la tanışır ve ona talebe olurlar. Böylece Bediüzzaman Hazretleri’nin eski ve yeni talebeleri kol kola girerek imana aç gönüllere Risale-i Nurlar’ı taşıyarak imanlarının kurtulmasına vesile oldular.

Kaynak: Rahmi Erdem- Dâvâm