Bir yüzünde yaz diğerinde kış, birinde ilkbahar diğerinde sonbahar vardır. Bazen de kışta bahar, baharda kış yaşanır. İnsan iki kutupludur. Bir yüzünde neşe, diğerinde hüzün vardır. Birinde bahar, diğerinde kış vardır. Bazen bahar içinde kış, bazen de kış içinde bahar yaşar. Bazen her yere bahar gelir, o kışta kalır. Ekmek değil sevgidir doyuran. Güneş değil yürektir ısıtan. Ay değil dosttur aydınlatan. Kardeşin ekmeğini elinden almıştır, öleceksindir. Komşun odununu çalmıştır, donacaksındır. Dostun vefa göstermemiş, kandilini söndürmüştür, karanlıkta boğulacaksındır. Onların tuzları kuru, ekmekleri sıcak, kandilleri yağlıdır. Toplanıp kartopu oynarlar. Seni kardan adam yaparlar, hedef tahtasına koyarlar. Her yerin kan ve kar içinde kalır. Ölmeden önce ölürsün. Her gelen üzerine bir kürek kar, arkasından bir kürek toprak atar, üzülürsün. 

Üzülme, hayat böyledir. Kader kimini kardelen, kimini hercai kılar. Ömrü olan bütün mevsimlere varır, bütün çiçekleri tanır. Hercai ve kardelen birbirine âşık çiçeklerdir. Hercai hiçbir dalda durmaz, aşkta bağlılığı olmaz, ama kıskançtır. Kardelen masumdur, bağlanmıştır hercaiye. Sevdiceğini üzmemek için çare arar. “En iyisi kışın açalım. Böylece beni senden başkası görmez.” Hercai çok sevinir. “Adamın hası böyle olur!” Hamlarla hasların, taşlarla çakılların ayrılma vaktidir. Kardelen günlerce bekler. Kış gelir. Hercai gelmez. Belki gelmiştir, der başını karların arasından kaldırır. Damatlığıyla gün yüzüne çıkar. Beyaz gelinliğiyle kış gelmiştir, ama hercai gelin ortada yoktur. Onuru kırılır. Boynu bükülür. Vefasızlığı kaldıramaz, bahara kalmadan vefat eder. Hercai hanım hamdır, rahatı seçmiştir. Değil mi ki kışlar çok kardelen doğurur. Hiçbir şey olmamış gibi yeniden açar. Her bahar bir başka kardelenin kanına girer. Kışın cenazesine gelmez.  

Belki sen de bir kış yaşıyorsun. Kardelen gibi yaşamaya çalışıyorsun, ama ortalık hercai kaynıyor. Hercaide vefa aranmaz, sen de arama. Sen açmana bak. Dağ ne kadar yüksek de olsa üzerinden yol geçer. Kar ne kadar kalın da olsa kardelen deler geçer. Yürekler ne kadar haşin de olsa duâ deler, geçer. Her şeye rağmen kardelen gibi yaşamaya devam et. 

Kış ekim mevsimidir. Meyvesi kardır. Musîbetler üzerimize yağan kardır. Kışa uğramadan bahara, çileye bulaşmadan huzura, ölmeden Cennete erilmiyor. Kardelen süt ve kar çiçeğidir. Çile insanı süt kadar saf, kar kadar beyaz kılar. Kışın karı çok olanın yazın kârı çok olur. Kar temizdir. Karların içinden gel. İnsan balçıktan yaratıldı, dünya balçıktır, bulaşma. Bataklıkta açan çiçek olmaktansa karda açan çiçek, hercai olmaktansa kardelen olmak evlâdır. Kardelen evliya çiçeğidir, haşir çiçeği kız kardeşidir. 

Kardelen şartlar sağlanırsa su üzerinde bile açar. Kardelen kalp gibidir, duâyla ayakta kalır. Duân varsa sana her yer vatan, her mevsim bahar, her çiçek kardelen. İyi bak kendine. İçindeki çiçek ve çocuk ölmesin. Kardelen karcıl olduğu kadar evcildir de. Kalp kuvvetlendiricidir. Bakarsın vicdan sahibi biri kalbini açar, yerleşirsin. 

Kardelen kar gülüdür. Çöl kardeleni (asm) dünyaya kışta gelmişti. Zor günler geçirecekti. Derdi gönderen dermanı da gönderir. Karları gönderen melekleri de göndermişti. Onu (asm) zor günlere hazırlamak için melekler kalbini altın kâsede yıkadılar. Mekke’ye kar yağınca çöl kardeleni (asm) hicret etti, Medine’de gövde verdi. Gün geldi, köklerine döndü, kokusu ve dokusu Mekke’yi de sardı.  

Çöl kardeleni (asm) gibi kader seni de zor günlere hazırlamak için kalbini kar kâselerinde ovuyor. Çelikleştin, artık eğilmeyeceksin. Dünya yerinden oynatılsa, bir adım geri gitmeyeceksin. Başına bir sıkıntı geldiğinde ‘ben ne kışlar gördüm; her şeyi gördüm, içim rahat” diyeceksin, kimseye eyvallah demeyeceksin. Biliyorsun ki Mekke’den sonra Medine, kar çiçeğinden sonra hicret çiçeği ve haşir çiçeği var. 

“Acele ettim, kışta geldim, biraz daha bekleseydim baharda gelirdim” diyorsun belki. Ama o zaman ömrünü hep kışta geçiren, baharı görmeden göçüp giden şark kardeleni Bediüzzaman’ın şakirdi olamazdın ki. O bir asır önce Van kalesinden sana seslenmişti. “Ne yapayım, acele ettim, kışta geldim. Siz inşaallah cennet-âsâ bir baharda gelirsiniz. Şimdi ekilen Nur tohumları zemininizde çiçek açacaklar.” Şükret, kader sana Bediüzzaman olma fırsatı verdi. Evet, kışta geldin, ama şimdi ektiğin tohumlar yeşermeye başladı.

Zübeyir Gündüzalp, Kafkas kardeleniydi. Hayatı kar, kış, kıyametti. Bu Nurlu yolda her derde razı olduğunu bildirmiş, bu müjdeyle aşk ve şevk vermişti. Mademki kardelen olacağını söylüyorsun, bu müjdenle bize aşk ve şevk veriyorsun. O halde iyi dinle. “Dikenler arasından güller toplayacaksın. Ayağın çıplaktır, batacak; elin açıktır, ısıracak. Buna sevineceksin! Firavunlar kucağında büyüyen çocuk Mûsâ’ları safına alacaksın. Aldığın için dövecekler. Konuştuğun için zindana koyacaklar; sevineceksin! Çöllere sürülürsen, kanınla ağaç yetiştireceksin. Kutuplara sürülürsen, ısınla sebze yetiştireceksin. Yeşilliği sevmeyenler olacak. Yakacaklar, yıkacaklar. Karanlık zindanlara salarlarsa, ışık, paslı vicdanları görürsen ümit, imansız kalplere rastlarsan Nur vereceksin. Sen verdiğin için suç, sen getirdiğin için ceza, sen konuştuğun için mahkûm olacaksın ve buna şükredeceksin!..”     

Müjde, yılın ilk çiçeği kardelenler açıyor. Bu son kar. Kış daha fazla direnemez. Birkaç güne kalmaz bu ağır misafir gider, vefalı dost bahar çıkar gelir. Havada bahar ve haşir kokusu var. Şu dağın arkası şehir, şu kışın arkası bahar, şu karın arkası kardelen. Şu güneş çıksın, kardan eser kalmayacak. Şu ateşli yürekler ortaya çıksın, soğuktan eser kalmayacak. 

Kara, kışa, tipiye, yağmura, doluya aldırmadan inadına duâlarla, meleklerin alkışlarıyla yaşa. İnanıyorsan üstünsün. O halde kardelen gibi sadece Rabbinin huzurunda başını eğ. Bismillah, de, duâların ipek yapraklar gibi taşları delip geçecek. Dünya çetin bir kıştan geçiyor, baharı sen getireceksin. Çürümüş kalpleri sen dirilteceksin, çiçeklere hayat vereceksin. Kaldır başını.