Bin senelik an’ane ve geleneğimizde eğitim “Terbiye” olarak mülâhaza edilir. Terbiyeden maksat insanın maddî ve mânevî yönden tekâmül etmesi için yapılan faaliyettir.
Ülkede tatbik olunan bugünkü materyalist eğitim sistemi, insanımızı resmî ideolojiye göre tek yönlü yetiştirmek gayesine matuftur. Ahlâk Din veya Mâneviyat hiç hesaba katılmamaktadır. Halbuki insan yalnız etten kemikten ve kandan meydana gelmemiştir. İnsanın yapısında Ruh, Akıl, Kalp, Vicdan, Düşünce, Hayal v.s. gibi “Letaif (Kabiliyetler)” olarak tabir edilen birçok mânevî sistemler mevcuttur. Asıl eğitim, bu sistemlerin iyi ve en uygun bir şekilde işlenilmesidir. Bu ise eğitimin mânevî yönüyle ilgilidir. Mânevî eğitim olmadan, gerçek bir eğitimden (Terbiye’den) söz edilemez.
Mânevî eğitimden mahrum bırakılan bir insanda behimi hisler (hayvanî arzular) ön plâna çıkar. Böyle bir şahıs, Helâl–Haram; Ar–Namus; Din–İman ve Günah–Sevap ve sair değer yargılarından mahrum olduğu için, yapamayacağı zulüm ve kötülük yoktur.
Bunun içindir ki, bugün okullarda –hususiyle büyük şehirlerde– her türlü zararlı alışkanlıklar kol gezmektedir. Bu günkü kaos ortamı (Anarşi, Keşmekeşlik, çeşitli karışıklıklar), sadece bu Ahlâk ve Mâneviyat’tan mahrum çarpık eğitim sisteminin mahsulüdür.
İşte, çok partili dönemde (1950’den sonra) açılan İmam-Hatip mekteplerine halkımızın büyük ehemmiyet vererek sahiplenmesi, bütün bu boşlukları doldurarak sağlam nesiller yetiştirmek arzu ve ihtiyacından ileri gelmektedir.
OKULLARDAKİ GELİŞMELER
1949 yılından itibaren ilkokullarda din derslerinin okutulmaya başlanıp, Din Eğitimi’nin mesuliyeti bir tamimle sınıf öğretmenlerine verilmişti.
İmam Hatip Okulları’nın ilk devreleri, ortaokul programları ile birlikte meslek dersleri, ikinci devrelerinde da lise programları ile meslek dersleri eklenmiş ve ilahiyat fakültesi mezunlarının bu okullarda öğretmenlik yapmaları kararlaştırılmıştır.
Ayrıca, İmam Hatip mezunlarına imam ve hatip olarak vazife alma hakkı tanınmış ve Diyanet İşleri kadrolarında istihdam edilmeye başlanmıştır.
1952 yılında Millî Eğitim Bakanı Tevfik İleri, TBMM’de yaptığı bir konuşmasında şu açıklamada bulunmuştur: “(….) Din Dersleri, mekteplerimizde seneden seneye artan bir randımanla öğretilmektedir. Çocuklarımıza lüzumu kadar din ve Müslümanlık bilgileri verilmektedir. Türk öğretmenlerinin, bu mevzuda büyük bir hassasiyet ve ciddiyetle çalıştıklarına inanıyorum. Lâkin, muallim olarak vazife alan arkadaşlarımızın Din Dersi görmemiş olması büyük bir eksikliktir. (….) Bu hususta aldığımız tedbir ile geçen seneden beri bizzat öğretmen yetiştiren müesseselere din dersi koyduk. Muallim mekteplerinde haftada iki saat din dersi okutmaktayız (….)”
1953’te toplanan 5. Millî Eğitim Şûrâsı gündemine din dersi dâhil edilmiş, mezun olacak öğretmen adaylarının din öğretimi konusunda da yeterli olmaları için din eğitimi almalarının ehemmiyeti vurgulanmıştır. Şûrânın aldığı karara dayanılarak 1953 yılında İlk Öğretmen Okulları’nın 9. ve 10. sınıflarında haftada birer saat ve mecburî olarak okutulmak üzere Din Bilgisi derslerine yer verilmiştir
DP iktidarı, öğretmen yetiştirme sistemindeki ikiliği ortadan kaldırmak için şehir İlk öğretmen Okullarını ve Köy Enstitülerini 27 Ocak 1954 tarih ve 6234 sayılı kanunla tek tip “İlk Öğretmen Okulu” haline getirmiştir. Bu kanunun gerekçesinde, Köy Enstitülerinin kuruluş amaçlarını gerçekleştirmedikleri gibi, muallimler arasında ikiliğe yol açmaları, zararlı faaliyetlerde bulunmaları, bu Kanunun hazırlanmasına sebep olmuştur. ¹
1- Köy Enstitüleri konusunda daha önceki yazılarımızda teferruatlı malûmat verilmiştir.