Üye devletler arasında “işbirliğini ve dayanışmayı güçlendirmek ve İslam Dünyasının hak ve menfaatlerini korumak” amacıyla 25 Eylül 1969 tarihinde Suudi Arabistan’ın şu Cidde şehrinde İslâm Konferansı Teşkilatı (İKT) olarak kurulan ve 2011 yılında Kazakistan’ın başkenti Astana’da yapılan toplantıda ismini İslâm İşbirliği Teşkilatı (İİT) olarak değiştiren ve;
Afganistan, Arnavutluk, Azerbaycan, Bahreyn, Bangladeş, Benin, Birleşik Arap Emirlikleri (BAE), Brunei Dârüsselâm, BurkinaFaso, Cezayir, Cibuti, Çad, Endonezya, Fas, Fildişi Sahili, Filistin, Gabon, Gambiya, Gine, Gine Bissau, Guyana, Irak, İran, Kamerun, Katar, Kazakistan, Kırgızistan, Komorlar, Kuveyt, Libya, Lübnan, Maldivler, Malezya, Mali, Mısır, Moritanya, Mozambik, Nijer, Nijerya, Özbekistan, Pakistan, Senegal, Sierra Leone, Somali, Sûdan, Surinam, Suriye, Suudi Arabistan, Tacikistan, Togo, Tunus, Türkiye, Türkmenistan, Uganda, Ummân, Ürdün ve de Yemen olmak üzere toplamda 57 üyesi bulunan şu en geniş İslâm ülkeleri arası teşkilatımız.
Hamas-İsrail Savaşı’nın 36. gününde, şu 57 İslâm ülkesinin üye olduğu İslâm İşbirliği Teşkilatı (İİT) Suudi Arabistan’ın başkenti Riyad’da, şu “Arap Ligi” olarak tesmiye olunan, Gazze’de akan şu kanın ve de katliamın durdurulması için yapılan 8. Olağanüstü Toplantısı’nda, 11 Arap ülkesi tarafından teklif edilen, 1967 yılındaki Altı Gün Savaşları’nda Arap ülkelerince İsrail’e karşı uygulanan petrol ambargosunda olduğu gibi;
• İsrail’e mühimmat sağlamak için Amerikan askeri üslerinin kullanılmasının engellenmesi
• Diplomatik ve ekonomik ilişkilerin dondurulması
• İsrail’e petrol satışının durdurulması
• İsrail sivil havacılığının Arap hava sahasında engellenmesi
• Gazze’ye yönelik saldırının durdurulması talebinin iletilmesi amacıyla Arap Bakanlar Komitesi oluşturulması teklif edildi.
Ama ne yazık ki, Gazze/Filistin için en hayatî önemi hâiz bu teklif, 4 Arap ülkesi olan Birleşik Arap Emirlikleri (BAE), Suudi Arabistan, Fas ve de Bahreyn tarafından “çok anlamlı bir şekilde” reddedildi.
İşte bu “inkisar-ı hayâl”den tevellüt eden, tarifi imkânsız şu hüzn-ü mazlûmanemiz…
Meğer güvendiğimiz şu “dağlar” şu soğuk “karlarla” kaplıymış…
Hissiz, belki de ölü, hem de sessiz…
Görünen vaziyetimiz odur ki, Üstâdımız Bediüzzaman Said Nursi'nin, İslâm Âlemi’nin hastalıklarını, yaralarını bir bir teşhiş ettiği, şu 100 yılı aşkın bir zaman önce irad edip neşrettiği 1911 tarihli Hutbe-i Şâmiye adlı eserinde, en büyük hâhîş, hem de ümitle söylediği şu, “İyiliğiniz ve haseneniz de gayet büyük ve ulvîdir. Hususan kırk-elli sene sonra Arab taifeleri, Cemahir-i Müttefika-i Amerika gibi en ulvî bir vaziyete girmeğe, esarette kalan Hâkimiyet-i İslâmiye’yi, eski zaman gibi küre-i arzın nısfında, belki ekserisinde tesisine muvaffak olmanızı rahmet-i İlahiyeden kuvvetle bekliyoruz…” cümlesine mâsadak olma liyakatine, şu istidadına henüz sahip, hem de hâiz değiliz, vesselâm…