Neyse erken geldim bakalım, inşallah oturabilirim. Herkes pazardan poşetlerini doldurmuş. Dolu poşet dediğime bakmayın efendim. Bu pahalılıkta kim kaybetmiş erzak dolusu poşeti de biz bulalım. Ücretli olduğundan beridir, herkes evinden hazır ediyor zaten poşet ve filelerini. Gerçi ücretsiz olduğu dönemlerde marketten kullandığım poşetlerin yarısı, mercimek paketinin kenar kısmı denk geldiğinde kesilip yırtılıyordu. Hıh, kalmadık sizin beleş poşetlerinize! Poşete para verecek göz yok bu kahraman milletimde! Otobüs sırası beklerken yanıma kitap alsaydım iyi olacaktı bak. Telefonun şarjı az kaldığı için açamıyorum, aklımı memleket meseleleri meşgul ediyor böyle; boş boş! 

Otobüste insan hacminden çok pazar sepetleri yer kaplıyor. Otobüs dediysem öyle kocaman bir otobüs değil bu araç, 25 kişilik taşıma aracı işte.

İki teyze yaşlılık kontenjanından en başköşeye yerleştiler. Sıranın sonunda olmalarına rağmen, çok iyi bildikleri kasaba mekânlarını gençlere sora sora ilerlediler. Kimse de ses çıkarmadı. Zaten önce binip otursalar bile yer verilecek saygıyı ve yaşı hak eden cinsten teyzeler bunlar. Yalnız anormal bir durum var. Teyzenin ikisi de bacaklarını yanlara açarak iki kişilik yer kaplıyor ve yüksek sesle otobüs sakinlerine mesaj veriyorlar; “Kız bu Hatçe de nerede kaldı. Çantasını da bana bıraktıydı ya…”

Yolculuk hayırlısı ile başladı. Her gün izlediğim yol kenarlarını izliyorum. TV de aynı filmi defalarca izler gibi. Genç kızın biri kapıya yaklaştı. Orta yaşlı olan kadın kıza “inecek misin?” dedi. Kız başını evet manasında sallayınca. Ayaktaki adama “zile basar mısınız?” diye seslendi kadın. Kız: “Abla ben basmıştım” diyecek oldu. Kadın hiç istifini bozmadan lâfı yapıştırdı “Erkeklere iş yaptırmak hoşuma gidiyor, evdeki hiç dinlemiyor da!” 

Ahmet Safa