Bu dünya elbette sahipsiz değildir. Bu âlem elbette bir nizam ve intizam içinde hareket etmektedir. Yüz yıl iki cihan savaşından daha dehşetli anları yaşayan insanlık şimdi ondan daha dehşetli tehlikeler ile karşı karşıyadır.

Evet, “Dünya, büyük bir mânevî buhran geçiriyor. Mânevî temelleri sarsılan garp cemiyeti içinde doğan bir hastalık, bir veba, bir tâun felâketi, gittikçe yeryüzüne dağılıyor. Bu müthiş sârî illete karşı İslâm cemiyeti ne gibi çarelerle karşı koyacak? Garbın çürümüş, kokmuş, tefessüh etmiş, bâtıl formülleriyle mi? Yoksa İslâm cemiyetinin ter ü taze iman esaslarıyla mı? Büyük kafaları gaflet içinde görüyorum” diyen Bediüzzaman’ın tesbitleri yüz yılın en büyük tesbitidir.

Nur Talebelerinin büyük sorumlulukları ve mükellefiyetleri vardır. Gençler ve gençlerin velileri olan Nur Talebeleri bu müjdenin varisleri hükmündedirler. Yaşanan hayat manzaraları istikamet ve idealler üzerine inşa edilmesi gerekiyor.

Nur Risaleleri’ni okumak ile onun gereklerini yerine getirenlere ihtiyaç vardır. Bizler bu vazifeleri yapma ve yerine getirmekle mükellefiz. Tarık bin Ziyad, Endülüste gidip, “Ya Rab! Şu okyanusu önüme çıkarmasa idin Senin adını daha ileriye götürecektim” demiştir.

Hayatı sadece kendi ikbali ve istikbali için şekillendiren kimselerden fazla bir şey beklemek mümkün değildir. Sultan Fatih’in ideali günün fatihlerinin ideali olmalıdır. Lisan ve bilgi ile donatılmış gençler ile idarecilerimize ihtiyaç vardır.

Bu zamanın sahabesi olmak için bu idealleri hayat düsturu yapmak en önemli görevimizdir. Yaşadığımız buhrandan böyle kurtuluruz.

Büyük insanlar, dâvâları için mücadele ederler. Küçük insanlar ise şahısların kusurları ve noksanları ile uğraşırlar. 

Duâlarımızı Mevlâmıza ulaştırmak en geçerli çaredir. Duâdan uzak kalmayalım.