İmanın verdiği itminan-ı sürur ile bir insanda ruh saadeti, huzuru ve sükûneti  olsa; ona ne lazım maddi, vücudî, fiziki ve dünyaya ait saadetler, huzurlar…

Allah’ın izzet-i ikramı ve ihsaniyle, yine büyük bir keremle ve inayetle bir insanda akıl varlığı, nuru ve aydınlatıcı rehberi olsa: ona ne lazım dünya adına ve maddi her türlü varlık adına nurlanmaya, aydınlanmaya ve kılavuz olmaya çalışmak…

İslâmın kazandırdığı haklı güzellikler; insanın fikir ve düşünce dünyasını sarsa sarmalasa ve onun sarsılmaz fikir ve düşünceleri olsa; ona ne lâzım fikirsiz, düşüncesiz, tefekkürsüz nötr olmuş bir hayatta fikir beyan etmek, düşünce beyan etmek…

Allah için sevmek, muhabbet etmek, bir insanda olsa; ona ne lâzım fani, geçici dünya sevmekleri ve sevgileri…

Allah katında yaratılmışların ve halife-i arzın en güzel ve en mühim özelliği; duâ etmek ve O’ndan istemek bir insanda olsa: Ona ne lâzım fani, geçici bikarar, her şeyden bir şeyler istemek ve bir şeyler dilenmek…

Hak âşıklarının Yaratıcıya olan aşklarından iktibasla bir insan Allah için Allah’ın yarattığı her şeye aşk ve sevgisini, her halükârda ifade eder ve yaşar olsa; ona ne lâzım devamı, bekası ve gerçek aşka göre hiç ehemmiyeti olmayan aşklar ve sevmekler… 

Bir insanda ebeveyn-anne baba, kardeş evlât ve akraba düşkünlüğü, tutkusu ve bağlılığı olsa; ona ne lâzım bunların dışındaki yaratılmış ve her birine düşkünlüğü, tutkuyu ve bağlılığı binler defa belâ getirecek tarz ve şekilde başına belâ musallat etmek; onlara meyil göstermek ve varlıklarını arzu etmek…

Demek ki, insanın huzuru, rahatı, saadeti, sevinci, süruru sadece ve sadece maddî değildir… Ve bunların maddî olarak aranması ve istenmesi de arzu edilecek, yapılacak bir hal, tavır ve davranış değildir.

İnsan için en güzel ve en büyük varlık ve meta; Allah için bir ifadesi olan, evvelâ O’nu memnun eden maddesine mananın hükmettiği, sahibine daima iyilik, hayır, güzellikler kazandıran; sahip olunabilecek her türlü manevî-maddî metadır.