(Dünden devam)

Herkesin –iman mukabilinde– bu zemin yüzü kadar bağlar ve kasırlar ile müzeyyen ve bâkî ve dâimî bir tarla ve mülkü kazanmak veya kaybetmek dâvâsı başına açılmış. Eğer iman vesikasını sağlam elde etmezse, kaybedecek. Ve bu asırda, maddiyyunluk tâunuyla çoklar o dâvâsını kaybediyor. Hatta bir ehl-i keşif ve tahkik, bir yerde, kırk vefiyattan yalnız birkaç tanesi kazandığını sekeratta müşahede etmiş; ötekiler kaybetmişler. Acaba bu kaybettiği dâvânın yerini, bütün dünya saltanatı o adama verilse doldurabilir mi?

İşte o dâvâyı kazandıracak olan hizmetleri ve yüzde doksanına o dâvâyı kaybettirmeyen harika bir dava vekilini o işte çalıştıran vazifeleri bırakıp, ebedî dünyada kalacak gibi âfâkî malâyaniyat ile iştigal etmek tam bir akılsızlık bildiğimizden, biz Risale-i Nur Şâkirdleri, her birimizin yüz derece aklımız ziyade olsa da, ancak bu vazifeye sarf etmek lâzımdır, diye kanaatimiz var.

Ey hapis musîbetinde benim yeni kardeşlerim! Sizler, benim ile beraber gelen eski kardeşlerim gibi, Risale-i Nur’u görmemişsiniz. 

Ben onları ve onlar gibi binler şâkirdleri şahid göstererek derim ve ispat ederim ve ispat etmişim ki: O büyük dâvâyı yüzde doksanına kazandıran ve yirmi senede yirmi bin adama o dâvânın kazancının vesikası ve senedi ve beratı olan iman-ı tahkikîyi eline veren ve Kur’ân-ı Hakîm’in mu’cize-i mane- viyesinden neş’et edip çıkan ve bu zamanın birinci bir dâvâ vekili bulunan Risale-i Nur’dur. Bu on sekiz senedir, benim düşmanlarım ve zındıklar ve maddiyyunlar, aleyhimde gayet gaddarâne desîselerle hükümetin bazı erkânlarını iğfal ederek bizi imha için bu defa gibi eskide dahi hapislere, zindanlara soktukları halde, Risale-i Nur’un çelik kal’asında, yüz otuz parça cihâzâtından ancak iki üç parçasına ilişebilmişler. Demek avukat tutmak isteyen onu elde etse yeter.

Hem korkmayınız! Risale-i Nur yasak olmaz. Hükûmet-i Cumhuriyenin meb’usları ve erkânlarının ellerinde mühim risaleleri, iki üçü müstesna olarak, serbest geziyorlardı. İnşaallah bir zaman hapishaneleri tam bir ıslahhane yapmak için bahtiyar müdürler ve memurlar, o Nurlar’ı mahpuslara ekmek ve ilâç gibi tevzi edecekler.

Asâ-yı Musa, s. 32

LÛ­GAT­ÇE:

ehl-i keşif: Bazı sırları, bilinmeyen hakikatleri, Cenab-ı Hakk’ın lütuf ve ihsanı ile bilen velîler.

ehl-i tahkik: Hakikati araştıranlar, hakikatin peşinden gidenler.

erkân: Reisler, ileri gelenler.

iman-ı tahkikî: Tahkikî iman, imana dair bütün meseleleri inceleyip delil ve bürhan ile inanma.

kasır: Saray, köşk.

maddiyyun: Maddenin ezelî ve ebedî olduğuna, sonradan yaratılmamış bulunduğuna inananlar, maddeciler, materyalistler.

malâyaniyat: Faydasız, boş şeyler veya sözler.

müzeyyen: Ziynetlendirilmiş, süslü.

sekerat: Ölmek üzere olan bir kişinin kendinden geçmesi.

şâkird: Talebe, öğrenci.

tâun: Veba.

tevzi etmek: Dağıtmak, herkese payını vermek.

vesika: İnanılacak, dayanılacak, güvenilecek sağlam delil, hüccet, belge.