Bizi tanıyanlar ve hakkıyla şuurunda olanlar; “Birimiz hepimiz ve hepimiz birimiz” der, “Birimiz şarkta, birimiz garpta, birimiz cenupta, birimiz şimalde, birimiz ahirette, birimiz dünyada olsak, biz yine birbirimizle beraberiz” diye haykırır.

Biz diyenlerin, hayatlarını kudsî iman hizmetine verenlerin, Ehl-i İmanın imanını muhafazaya çalışanların, hayattan bekledikleri tek şey Rıza-yı İlâhidir. Dünyanın hiçbir menfaatine tenezzül etmeyecek kadar izzetlidirler. Tek dertleri vardır, o da, ben mikrobunu öldürmek ve ‘İttihad-ı İslâma’ giden yolu açmaktır.

Bizi tanımayanlara ya da tanımak istemeyenlere veya tanıyamayanlara gelince; onlar çok dikkatli olmak zorundadır. Eğer içimizde iseler her hareketleri rahatsızlık verir, çünkü biz şuurunu kavrayamadıklarından kendi fikir ve düşüncelerinde ısrarlı davranacaklar ve bu yüzden yalnızlaşacaklardır. Belki kendileri gibi düşünen birkaç kişi bulabilirler, ama sonra da anlaşamazlar ve birbirlerine düşerler. Çünkü onlar ekseriya ben merkezlidirler.

Eğer bizi tanıyamayanlar dışımızda iseler, bizim hakkımızda verdikleri her hükümde yanılacaklar ve asla isabet etmeyeceklerdir. Çünkü biz sadece Allah rızası için çalışır ve birlik beraberlik ve tesanüdden başka şeylere metelik vermeyiz. Ve lüzumsuz bizim gıybetimizle uğraşırlar.

Ama biz, biz olmaya devam ettikçe inşallah herkes bizi tanıyacak ve biz olma güzelliğine erişeceklerdir. “Ben demeyiniz biz deyiniz” diyen bir Üstadın talebeleri olarak her şart ve durumda biz demeye devam ederek bütün inananlara kucak açıp bir umumî muhabbete sebeb olacağız. Hem de her şeye rağmen.

Biz demeye, biz olmaya devam edeceğiz ve inşallah ben deme hastalığına düşmeyeceğiz.

Allah yar ve yardımcımız olsun ve bizi, “Eneyi nahnüye çevirenlerden” eylesin. Âmin.