Dışarıda her taraf ışıl ışıl... Neredeyse bütün bir şehir ışıklandırılmıştı. Soğuk havaların aksine, sanki evlerdeki huzuru haber verircesine bir mânâ taşıyordu bu renklilik. Evlerdeki sıcaklığı. Ev sıcaklığını…
Fakat dışarıdaki gibi soğuktu Bayan Diane’nin ses tonu ve bakışları.
***
Ertesi gün Cuma bayramıydı.
Yine tavana bakıyor, hem de düşünmeye devam ediyordu.
Bir ara “İnsanın düşünmediği bir an var mıdır?” diye sorası geldi kendine.
Denemek istedi. Denediği neydi? Düşünmeden bir an geçirebilmek.
“İmkânsız” dedi. “Düşünmemeye uğraşırken bile düşünmek icab ediyor”
Düşüncesiz bir an yoktu. Ancak yoklukla mümkün olabilirdi. Yokluk neydi?
Düşünmesi bile imkânsız. Hayal bile edilemeyen. Yokluk..
Cuma bayramı vardı yarın. Var olmanın neş’esini, bütün mevcudâtla birlikte tekrar zikretmenin, hatırlamanın bayramı. Var olmanın neş’esini paylaşan insanlarla birlikte bu bayramı kutlamaya niyet etti. Gönlü huzurla doldu. Görünmeyen Mevcud’dan gelen emirlere, sürekli teslim hâlinde olan kâinatın haline ayak uyduracaktı. O’nu tasdik edip teslim olmuşlarla birlikte kâinatın neş’esine ortak olacaktı.
Ruhu bu mânâlarla dirildi.
***
Cuma bayramından sonra eve gelmişti.
Bayan Diane’ye bu sefer daha dikkatli baktı. Evet, hâlâ elemli bir vaziyetteydi.
Bu durumu kendisine sormadan önce, Bayan Diane’nin oğluna sormaya karar verdi.
“Annen biraz sıkıntılı görünüyor. Sebebi nedir?”
Olağan bir durum olduğunu ifade edercesine baktı.
“Hatıralar” dedi. “Christmas zamanında öyle oluyor. Aslında ben de onun ruh hâlinin benzerini yaşıyorum.”
Her taraf ışıklandırılmıştı. Evde bir festival havası vardı.
“Demek ki gönüllerde festival havası yok” diye içinden geçirdi.
“Ne hatırası?” diye sordu.
Geçmişte Christmas’a özel ayırdığımız banka çekimiz olurdu. O çekle birçok hediye alırdık. Şimdi böyle bir imkânımız yok. Sadece bu değil. Babam ve ağabeyim vardı. Onlarla birlikteydik. Onlar da yoklar, öldüler… Birlikte geçirdiğimiz Christmas’lar artık yok…”
“Yok” yine karşısına çıkmıştı. “Var” diyesi geldi.
Sevinçli olmak ne kadar var olmaksa, üzüntülü olmak da o kadar var olmaktı.
Herşeyin gideceği belli iken, gitmeyecekmiş gibi inanmak mantıksızdı.
E o zaman üzüntü neden vardı ki? Gidişi engellemek için olabilir miydi? Hayır.
Gitmeyecekmiş gibi inanmayı engellemek için? Evet.
Durup kendini dinledi.
Var edilmeye devam ediyordu. Bütün duyguları buna şahitti.
Var olmayı kutlamalıydı. Neş’eyle.
Yokluk… Öyle birşey yoktu.