Sabah sessizliğinde babam hep aklıma gelir… Herkes uykudayken kalkar abdestini alır, giyinir sabah ezanları okunmamışsa Kur'ân-ı Kerîm'i açar okurdu. Ezan sesleri ile birlikte yattığım odaya gelir kapıyı tıklatır “Essalâtu hayrun minen nevm” (Namaz uykudan hayırlıdır) der ve dış kapıdan çıkar giderdi. Ayak tıkırtılarını duyardım. Bu anlarda babamın ibadet için hazırlanması evimize huzur gibi yayılırdı.

Beş vakit namazı da camide kılmak önceliğiydi. Hayatını ibadetleri üzerine kurmuştu. Bir Ramazan ayında teravih namazını hatimle kıldıran camiye gidiyordu. İftara davet edenlere bunu izah ediyor, "Gelemem o camiye teravihe gitmem lâzım, gecikirim" diyordu. O sene öğrenci olduğum için bayrama doğru memlekete gitmiş, son teravih namazına ve hatim duasına dahil olmuştum.. 

Rahatsızlandığı ve camiye gidemediği son zamanlarında en büyük üzüntüsü cemaat ile namaz kılamamasıydı. Vefatından önce bir Pazar günü kendini biraz iyi hissedince ikindi namazını cemaatle kılması için camiye götürmüştüm. Araba ile camiye çok yaklaşmış, kısa bir mesafeyi yürüyerek camiye girmiştik. O vakit müezzin camide olmayınca müezzinlik vazifesini de ben yapmıştım. Babamın cemaatle son kıldığı namazının müezzini olmak unutamadığım bir hatıradır.

15 Haziran 2001 tarihinde akşam namazı için annemin yardımıyla abdest alıp namazını kılmıştı. Yatsı namazını bekliyordu ömrü yetmedi. Son kıldığı vakit namaz akşam namazıydı. Cuma günüydü... Akşam vaktiydi... 

Bu sene 15 Haziran Babalar Gününe denk gelince gözlerimin önünden bu hatıralar geçti…

Şüphesiz ki herkesin babası özeldir. Kaç yaşında olursanız olun babanız ölmüşse yetimsiniz. Anneniz ve babanız yoksa benim gibi hem yetim, hem öksüzsünüz. 

Bazen babamı tanıyanlarla karşılaşıyorum, her gün babama da dua ettiklerini söyledikleri zaman mutlu oluyorum.

Babamın eli omuzumdayken daha güçlüydüm. 

Babalarınız yaşıyorsa yaşarken kıymetlerini bilin.

Allah rahmet etsin. Mekânları Cennet olsun...