Kebâir lûgatte “maddî veya manevî bakımdan büyük olmak” anlamına gelen kebr (kiber) kökünden türemiş bir isimdir. “Büyük günah” mânâsında kullanılan kebîre (çoğulu kebâir), farklı tanımlarının ortak noktaları dikkate alınıp “dinen yasaklandığı konusunda kesin delil bulunan ve hakkında dünyevî veya uhrevî ceza öngörülen davranış” şeklinde tanımlanabilir. Bunun dışında kalan kötü davranışlara da sagîre (küçük günah) denir. Israrla işlenen küçük günahın büyük günaha dönüşeceği telâkkisi genellikle kabul görmüştür.

Büyük günahlar (yedi kebâir) bir hadis-i şerifte şöyle sıralanmıştır: “Yedi helâk edici şeyden kaçının.” Bunlar nedir Yâ Rasûlallah diye sorulunca “Allah'a şirk koşmak; sihir yapmak, Allah’ın haram kıldığı halde bir kimseyi haksız yere öldürmek, yetim malı yemek, faiz yemek, düşmana hücum anında harpten kaçmak, namuslu, kendi halinde mü’min kadınlara zina iftirası atmaktır” buyurdular.

Bediüzzaman Hazretleri'ne de yedi kebâir sorulmuş ve şöyle cevap vermişlerdir: “Kebâir çoktur, fakat ekber-ül kebâir ve mubikat-ı seb'a tabir edilen günahlar yedidir: “Katl, zina, şarab, ukuk-u vâlideyn (yani kat'-ı sıla-yı rahm), kumar, yalancı şehadetlik, dine zarar verecek bid'alara taraftar olmak”tır.

Üstad Hazretleri'nin ifadesinin hadîs-i şeriften farklı olmasının anahtar kelimesi, “ekberü’l-kebâir” sözcüğüdür. Üstad, değişik hadislerde yer alan “ekberü’l-kebâir” ile “mubikat-ı seb’a” şeklindeki iki ifadeyi, birleştirmiştir. Ancak, bu iki kavramın yer aldığı farklı hadis rivayetlerindeki günahların sayısını yine de yedi olarak tesbit etmekle beraber, ilgili hadis kaynaklarında ayrı ayrı yer alan günahlardan uygun gördüğü suçları bir karma şeklinde harmanlamıştır. Öyle anlaşılıyor ki, Üstad Hazretleri “yedi” sayısına sadık kalmış olmakla beraber, bu yedi günahtan -kendi zaviyesinden- en büyük gördüklerini bir araya toplamayı uygun görmüştür. Bunu sahih hadislere aykırı görmemek gerekir. Çünkü, farklı hadislerde en büyük günah ile helâk edici günahlar ayrı şekilde zikredilmiştir.