Evlât bilmez yaşananı, yaşamaya bakarak  

Sevabını, heder eder, ana kalbi kırarak  

Yine ana, tamir eder; sepler, onun özrünü  

Dilde, dua; Mevlâ’sının, huzuruna durarak 

Ne menem şey, bir anayı, kasâvette bırakmak   

Yakışıksız lâflar edip, ona, lâkaplar takmak  

Başkasını, koy kenara; ana, Cennet kapısı  

Müslüman’a, bir vecîbe; anaları, hoş tutmak   

Ne söylense, ana için; hakkıdır, Hakka varan  

Ana kalbi, öyle şey ki, cümle canları, saran  

Evlâdının her hepsine, canından can ekleyip  

Beleyerek, büyüterek; insan içine, salan 

Bir ana ki; sevgisine, hiç, karşılık beklemez  

Her zorluğa göğüs gerer, “artık yetişir” demez 

Öyle yaratmış, Yaradan; yavrusuna, âmâde   

Ona, ardından naşının, birkaç damla yaş yetmez 

Her insan da, “ana” denen; eli kısa, bir beşer 

Gâfil olur, kusur işler; o da, hataya düşer 

Hoş görmeyip, her herzeyi revâ gören nâdânlar  

Hesap günü o Sırat’tan, sanma, selâmet geçer  

İster beğen, ister bed gör; sen yine de, “ana” gör  

Hukukunu fark etmeyen, vallâhi de, bakar kör  

Eğer mü’min kulu isen, şu âlemin, Rabbi’nin 

Kalbin, kirman; gönlün, mekik; vâlidene, sevgi ör.