Yazmış ezelden, Seni, nebî olarak kader

Asırlarca öteden bekledi, durdu, beşer 

Rabbin Seni çok sevmiş; Sana, “Habîbim” demiş 

Kur’an ahlâkı ile ne de güzel bezemiş

Bekliyordu, her beşer, yelken gibi sineni

Canlı cansız her şeyi, şâd edecek sevgini

Sen gelince, insanlar, “insan” yerine kondu

Sen gelince, ins ü can, saadete gark oldu

İstikbâl etti, Seni, gökte nücûm ve kamer 

Dağlar taşlar ağaçlar,  bayram etti, serâser

Sanemler sukût etti, Sen, dünyaya gelince

Nârı söndü, Kisra’nın; Senin nûrun, inince

Değer geldi, Seninle, çöle dönmüş âleme

Senden önce insanlar, sarılıydı, mâteme

Sen geldin; yüzler güleç, cümle yüreklerse, hür

Dize geldi, Seninle; cezirede, tüm küfür

Sen gelince son buldu, yeryüzünde, Sensizlik

Sona erdi, Seninle; ruhlardaki sessizlik

Sen geldin; her zerrede, sedâ verdi kâinat

Sen geldin; sevgin ile mânâ kazandı, hayat

İnsanlık Sana medyun, her hâl üzre, yâ Resûl

Dinsizlik, meziyetti; dünya, ahlâktan yoksul

Gömerlerdi kızları, o gün öyleydi, usul

Beşeriyet İslâm’la, etti, top yekûn gusül 

Kadına, değer geldi; arından, pas silindi

Bilinmezdi o dem de, neydi değeri, kimdi

Meta idi, pazarda; pek çoğu, hür değildi

Geldi dinin, dünyaya, kadın kadri bilindi

Dalmış gözler, seraba; gönüller ise, emvât

Anlamadı, kimisi; Seni bilmedi, heyhât

Nûrunla, yok olunca, âlemdeki deniyyat 

Cahiliye, gark oldu; şavkınla geldi, hayat

Kolay mı, Seni yazmak; tasavvur etmek, Seni

Üç beş nâkıs kelâmla, çizebilmek resmini

Kalem kâsır, kalp hâsir, lâtifeler müstetir 

Takdîminden, âcizim; yazamadım, müessir

Yazamadım, Efendim...

Ali Rıza Aydın