Biz de öyle yaptık, çok sayıda kardeşle.

Piknik yaptığımız, yani yiyip içip şaka şamata ve hoş sohbetlerle moralimizi, beşerî duygularımızı; Risale-i Nur dersleriyle de, manevî lâtifelerimizi şarj ettiğimiz piknik alanının adı, Avrupa Birliği Parkı.

Ankara Büyükşehir Belediyesine ait güzel bir mesire yeri!

Biliyor musunuz?

Birileri Avrupa Birliğine girme hususunda yavaş yavaş yan çizme eğilimi gösterse de, biz, Ankara ve İç Anadolu’nun -diğer kardeşleri gibi- güzel ve güzide insanları, Avrupa Birliğinin kapısını omuzladık; “park kapısı”ndan AB’ne girdik bile.  

Bu, bugün lâtife; ama bir gün gelir, gerçek olur inşallah,

Her ne ise, bunu düşünmesi gerekenler düşünsün; biz, sadede gelelim:

Rabbimizin lütfettiği güzel günlerden bir gündü…

Günü güzelleştiren, Gün’ün şavkı, Nurcuların Nur’u idi elbette!

Alan geniş, her yer çayır çimen.

Böyle olmakla beraber, bizim camiamız “saldım çayıra” tarzında davranmaz, davranamaz. Usul erkân bilen insan, dağ başında olsa bile, yine işin âdâbını dikkatten uzak tutmaz.

Hanım kardeşlerimiz, kızlarımız şu tarafta; erkekler, bu tarafta; deli kanlı gençler hareket hâlinde; çocuklarsa, cıvıl cıvıl oyunda.

Menü de, güzeldi.

Sağ olsun, Mahmut Akpınar kardeşimiz maharetini konuşturmuş.

Bu tarz toplu pikniklerin yiyip içmenin, hoşça vakit geçirmenin yanında başka önemli faydaları da var.

Görmek ve görüşmek! Çünkü: Gözden gönle yol gider.

Gözler bu güzel, bu asude manzara içinde görmek istediğini görür.

Ayrıca uzun zaman, hatta yıllarca görüşemeyen insanların bu vesile ile bir araya gelmeleri, sarmaş dolaş olmaları ise, gönle sefâ duygular. Zira gözler, senden öte mazilere dalarlar; rengârengin arasında, eşkâlleri ararlar.

Bir taraftan tavşankanı çaylar yudumlanırken, diğer taraftan kim bilir nerelere seyr ü seyahat eder zihinler.

Toplu piknikler, bir cihette dostlardan müteşekkil panayır.

Şu an vardık, yaşadık. Seneye ne olur, neler olmaz, Allah (cc) bilir. Demek ki bu tarz sosyal faaliyetleri külfet görmemek, ihmal etmemek gerekiyor.

Niyazımız: Cenab-ı Hak, nice muhabbet kokulu dost buluşmalarını; nice Nur’lu kavuşmaları cümlemize tekrar nasip eylesin.

DOST KOKUSU

Ben, benimle olduğum da, başka bir hâl olurum

Dostlarımın yanındaysa, neş’emden boğulurum

Tebessümler saçarım; birazcık da, gevrek gülüş

Avdet edince, bana, nazlarımdan durulurum  

Bana “ben”lik yaraşmıyor, beraberlik dururken

Dostla hemhâl olmak gül de, onlardan cüda, diken   

Demek “biz”lik, sürurun, vazgeçilmez rayihası

Koklamaya can atarım, şu an can, bende iken.

A.R.A.