Bu sözlerin sahibi, benden yaşça büyük ama yüreğimizi aynı çizgide birleştirdiğimiz Hayriye ablaya ait. Yedi sene önce İstanbul’a ilk geldiğimiz sene güz mevsimin vermiş olduğu o ılımlı havası gibi hoş ve nadide bir sohbet ortamında Hayriye abla ile tanışmıştım. Aynı semt ve aynı mahallede oturuyor oluşumuz bizi bir birimize daha çok yakınlaştırmıştı. Ve o gün bu gündür yakın dostluğumuz devam etmekte. İnşallah ebedi saadet aleminde de aynı dostluk kareleri içinde sürdürmeyi Rabbim nasip eder. 

Hayriye abla emekli olmadan önce “ben dünya meşguliyeti ile çok uğraştım, derken bir ömür böyle gelip geçti. Gecenin soğuk ve zifiri karanlığının vermiş olduğu geç saatlerine hiç aldırış etmeden güneşin ilk aydınlığı bana yorgunluğumu hissettirene dek durmadan gece gündüz hep çalıştım didindim” dediği hoş sohbeti arasında bazen kelimelere döktüğü olmuştu. Ne zamana kadar, ta emekli olduğum zamana dek. “Ama ahiretime aynı çabayı gösterdim mi desem ona sadece bir soru işareti koymam gerek…” diye sohbetini son kelime ile sonlandırırdı. 

Emekli olduğu zaman onun için de bir nevi dünyadan terhis edildi denilebilir.  Çünkü Hayriye abla Risale-i Nurları ve Yeni Asya gazetesini daha önce hiç duymamıştı. Duymadığı gibi de bunlar hakkında da hiç bir bilgiye sahip değildi. Ne zaman Risale-i Nurları ve Yeni Asya gazetesini tanıyıp öğrendiği zaman işte o zaman hayatın her bir karesi her bir dakikası her bir saniyesi ve her bir salisesi ona farklı bir mana ve anlam kazandırmıştı. 

Hayriye abla kışın vermiş olduğu o keskin soğuğuna, yağmurun sert akışına ve yılların bedenine vermiş olduğu ağır yorgunluğuna hiç aldırış etmeden her gün mahalle bakkalına gider ve orada sadece bir tek gazetesini alırdı. Evde aldığı gazetesine eşlik eden bir bardak koyu çayını yudumlarken Yeni Asya gazetesini baştan sona kadar okur ve okuduktan sonra da gazeteyi özenle saklar. 

Bir Yeni Asya gazetesi sevdalısı olan Hayriye ablamız şimdilerde ise hasta ve yatağında, gazetesini bile almaya gidemeyecek kadar… Kim bilir belki derin düşüncelerinin altında yatan naif duyguları ve sözleri saklı. Semaya açılan avuçlardan ve dudaklardan süzülen istekler arasında ”bana da bir yer ayırın” dediği sessiz çığlıkları mevcut.