Ölümle hayat arasında gidip geldiği, bir nefese bile muhtaç olduğu o ince çizgide gidip geliyordu yaralı hasta. Yaralı hastayı hayata döndürmek için var gücüyle uğraşıp didiniyordu genç doktor.

Hastasının alıp verdiği bir nefeslik alışına vesile olduğu yoğum bakım odasından bir tebessümle çıkmış gideceği yere yol almıştı. Bir an önce hayatına tatlılık kattığı evlâtlarına kavuşup, günün yorgunluğunu ve rahatlığını yanağına konduracakları bir busede arıyordu.

Günler ve ayların geçmesi ile kendini bir boşlukta hissetti. Yüreğini ve bedenini sıkan bu sıkıntıyla baş edemiyordu.

Gel gör ki, yağan yağmurun lâtif, berrak ve tatlılığını, hazine-i rahmetten gönderilen katrelerin Rahmanî hediyeleri olmadığını,

Kâinatta mütemadiyen çalkalanan ve vücuda gelen yüzbinler Hakîmane ve Rahimane ve sanatkârane işler ve ihsanlar kendi başına hareket ettiğini ve bu devamlı çalkalanan, kararsız, fırtınalı, dağdağalı işleri tabiata havale ediyordu.

Gün geçtikçe boşlukta hissettiği azalarını doldurdu doldurdu ve doldurdu… Başı döndürecek ve sarhoş edecek kadar ve hatta kendinden geçene kadar doldurmuştu.

Gözü hiçbir şeyi artık görmüyordu iyileştirmeye vesile olduğu ne bir hastası ve ne de yanağına konduracak şefkat hisli bir buseyi…

Hiçbir şey eskisi gibi değildi artık görevler ve roller değişmiş hasta konumuna dönüşmüştü.

Hastaydı o hem de çok hasta… Bir gün çalıştığı hastanenin yoğun bakımında yatıyor olarak bulmuştu.

Gözleri derin bir uykuya hazırlanırken, yanağında yalvarırcasına son bir tebessüm belirmişti. Sanki Yaradanına karşı pişmanlıkla fısıldadığı bir sessiz çığlıktı, onunkisi son bir şans daha son bir şans daha… Heyhat ki ne heyhat… Bu yolun geri dönüşü yoktu.