Acizliğimin şefaatinde Senin kudretine sığınıyorum. Elimden hiçbir şey gelmeyişine, isteklerimin Sen dilemedikçe, yerine gelmeyecek olan inancım beni Sana bağlar. Sen Kadir-i Mutlaksın. Mutlak kudretin sonsuzluğu ihata eder. Gücünün sınırı yok. Bu dünyanın kıyametini koparıp yerine ahireti kuracak güç Sen’de. 

Ve iman ettim ki, Senin, kadir oluşunun emniyeti içindeyim. Çünkü mutlaksın. Öyle inandım ki, Senin gücüne; bu inanış bana teselli veriyor. 

Batınî ve zahirî duygularımın ihtiyacını yerine getiren Sensin. Küçücük midemin ihtiyacını karşılamak için enva-ı çeşit rızıkları verdin. Açlığın gitmesi için sadece bir yiyecek bile yeterken Sen dilimin zevklerini de tatmin edecek çeşitli erzaklar yarattın. Rengi, kokusu, tadı farklı. Rızkın, dış görünüşüyle gözüme, kokusuyla burnuma, açlığımı gidermesiyle  mideme, lezzetin acısını, tatlısını, sıcağını, soğuğunu hissedecek değişik tat alma kuvalarını dilime, yiyeceği isteyen iştiha hissini de içime yerleştirdin. Bunları kudretinle yaptın. 

En büyük arzum ebedî olmaktır. Bu ihtiyacımı ebedî hayatı vererek giderdin. Fıtratımdaki ebedî aşkın ihtiyacını yokluk denen dehşete düşürmedin. Ebedî olarak adem kuyularına atmadın. Kadir oluşuna sonsuz olarak iman ediyorum. Yoksa kim bilebilirdi, varlığın nimetini tadarken ezelden yokluğu istemeyecek hissin ben de var olduğunu? Bir fabrika gibi işleyen bedenimin ihtiyaçlarını karşılayacak kudretinin ne olduğunu? Acizliğim diz boyu iken ulaşamadığım isteklerimi var edecek olanın Kadir olması gerektiğini kim bilebilirdi? Kudreti olmayan tabiat mı, şuursuz tesadüf mü, kör, kuvvetsiz sebepler mi bilebilirdi sınırsız ihtiyaçlarımı? 

Küçücük cismimin bir nokta kadar bile yeryüzünde kendini göstermezken Sen beni görerek, duyarak ve her zaman yardımıma koşarak eşref-i mahlûkat olduğumu hissettirdin. Beni muhatap alarak, yüceliğini gösterdin. Ve yine iman ediyorum ki, Senin varlığındır beni yaşatan, hayatın bütün zorluklarına dayanma gücü veren. Hem benim nokta-i istinadım hem de nokta-i istimdadımsın. Çünkü Sen Kadir’sin.