Televizyon ekranıyla başlayan bağımlılık ya da alışkanlık, artık hepimizin cebine girmiş durumda. Bu konuda yapılan araştırmalara göre büyük çoğunluk neredeyse günün yarısını ‘ekrana bağımlı olarak’ yaşıyor, yaşıyoruz.

Samsun’da düzenlenen “Karadeniz 7. Kitap Fuarı”nın açılışında konuşan Türkiye Yayıncılar Birliği Başkanı Kenan Kocatürk şöyle demiş: “Kovid-19 salgını nedeniyle 2,5 yıldır yapılamayan (kitap) fuarımızı bu yıl yeniden açtık. O dönemde 200 bin civarında ziyaretçi kitap fuarına gelmişti. İnşallah bu rakamı geçeriz diye düşünüyorum. İnsanlara kitap alışkanlığı değil, kitap okuma sevgisi ve zevki kazandırmak zorundayız. Bu zaten zaman içinde kitap alışkanlığına dönüşüyor.” 

Salgın döneminde evlerden çıkılmadığı için kitap okumanın nispeten arttığını hatırlatan Kocatürk, şu tespiti de yapmış: “Bu sadece Türkiye’de değil, tüm dünyada aynı şekilde oldu. Ülkemizin ilerideki en önemli meselelerinden, çocuklarımızla ilgili temel meselelerimizden biri, ekran bağımlısı haline gelmiş çocuklarımız var. Aileler yemek yerken çocuklarının eline telefon verip video izlettiği dönemleri yaşıyoruz. Ekran bağımlılığına karşı dünya büyük bir mücadele veriyor. OECD ülkeleri arasında 15 yaşındaki çocuklar arasında yapılan PİSA (Uluslararası Öğrenci Değerlendirme Programı) sınavında ülkemizin çocukları okuduğunu anlamada 40’ncı sırada yer alıyor. Bu sınavda geride kalan diğer ülkeler seferberlik ilan ediyor. (...) Okuma kültüründen gelen çocukların ortalama bir cümleyi, paragrafı 12 saniyede yorumladıkları söyleniyor. Bu ölçülen bir değer. Okuma kültüründen gelmemiş en zeki çocuğun ise 45 saniyede aynı paragrafı anladığı tespit ediliyor. Dolayısıyla ülkemiz büyük bir ülke olduğu için rekabetçi nesiller yetiştirilmesi ya da ekran bağımlılığından kurtulmanın yegane yolu da okuma kültüründen geçiyor.”  (AA, 1 Ekim 2022)

Kitap fuarlarının açılması, ‘kitap dostları’nın çoğalmasına bir vesile. Fakat, bu fuarların gerektiği şekilde desteklendiğini söyleyebilir miyiz? Çoğu yayınevi, fuar masrafını karşılayıp karşılamama endişesiyle fuarlara katılmaktan vazgeçiyor. Mesela, haklı olarak ‘tarım’ı destekleyen siyasi iradenin; bundan çok daha fazla yayınevlerini ve yazarları desteklemesi icap etmez mi? Kitap dostu ve kitap ‘bağımlısı’ öğrenci ve gençlerin sayısının çoğalması; başka zararlı alışkanlıklara kapılanların sayısının azalmasına sebep olmaz mı?

Kitap dostluğu ve okuma alışkanlığı elbette tek başına ‘para’ meselesi değildir. Fakat, yayınevleri, yazarlar ve bu hususta çalışma yapan herkes maddi olarak da desteklenmeli ki; her yerde ‘kitap dostları’nın sayısı artsın. Aileler bir kitap satın almak istediklerinde, “Bu kalsın, yerine iki kilo patates alayım” demek mecburiyetinde bırakılmamalı.

Bütün Türkiye’nin kitap dostu olmasını temin etmek için birlikte çalışmalıyız, vesselam.