Öte yandan çocukları için mücadele veren diğer anneleri de hatırlatan Gergerlioğlu, çocuklarını arayan anneler arasında ayrım yapılmaması gerektiğini söyledi. Gergerlioğlu, “Diyarbakır’da eylem başladıktan sonra ben Meclis’te, basın toplantılarımda, sosyal medyamda sürekli çağrı yaptım; buyrun gelin, sizi dinleyelim, sesinizi yükseltelim diye. Karşı taraftan bir adım, ziyaret gibi bir durum olmadı. Ben defalarca basın toplantılarımda gündeme getirdim. Fakat daha sonra orada bir devlet organizasyonu gibi bir yöne dönmeye başladı. Ben kendi söylemlerimde sürekli anaların ayırt edilemeyeceğini ve bu duruma olumsuz yaklaşılmaması gerektiğini söyledim. Annelik duygusunun sağı solu yoktur. Annelerin derdi çocukları geri gelsin, yanlarına gelsindir. Bunu saygıyla karşılamak lâzım, geliştirmek lazım ve barış yolunda bir şekilde değerlendirmek lazım diye düşündüm, ama sonrasında bir devlet organizasyonu gibi oldu. O anneler orada belli bir devlet anlayışı çerçevesinde kullanılmaya başlandı. Böyle olunca mesele tek taraflı bir mesele olarak kalıyor. Gönül ister ki her kesimden anne gelsin orada kucaklaşsın, anneler ayrımı yapılmasın.” 

O da çocuğunun peşinde, ama görmediği zulüm kalmadı 

Gergerlioğlu, ayrıca, “Diyarbakırlı anneler orada sabah, öğle, akşam yemekleri verilip, polis lojmanlarında geceletilirken diğer tarafta Melek Çetinkaya var. O da çocuğunun peşinde ama görmediği zulüm kalmadı, en sonunda da kumpasla tutuklandı. Madem anaların isteğine olumlu yaklaşılıyor o zaman her anaya olumlu yaklaşmak gerekiyor. Barış Anneleri’ne, Cumartesi Anneleri’ne siz İstanbul’da İstiklal’de yer açmıyorsunuz, yerine göre darp ediyorsunuz, bir sokağa sıkıştırıyorsunuz… Öbür taraftan da Diyarbakır’daki anneleri siyasetinizi güçlendirecek diye el üstünde tutuyorsunuz.” dedi.

Bu bir toplumsal barışa, çözüme gitmedi 

“Ben annelik perspektifinden bakmaya çalıştım. Bu annelere bir yandan herkes, ‘ya bunlar ocudur, bucudur, devlet adına geliyorlar’ diye yaklaştı, ama ben dedim ki annelik duygusu kutsal bir duygudur ve anneleri saygıyla karşılamak lâzım. Sonuçta onların derdi siyasî bir dert değil, çocuklarına kavuşmak… Burada tüm cümleler, tüm kelimeler biter. Ama maalesef bu bir toplumsal barışa, çözüme gitmedi. Annelerin bir şekilde ayrıştırılmasına gittiler. Bir tarafta çocuğunu isteyen anneler, kötü anneler oldu, gözaltına alındı, dayak yedi, tutuklandı. Diğer tarafta bu anneler yıllarca ‘terörist annesi’ falan diye aşağılanırken, sırf HDP önünde eylem yaptıkları için el üstünde tutulmaya başlandı.”     

İstanbul - Yeni Asya