Koronaya yakalananların da yüzde doksan sekizinin şifa bulup sağlıklarına kavuştuklarını bildiğimiz halde, uzunca bir süredir Nur hizmetlerine ara verilmesi durumunda salgınların musîbet ve belâların geleceğini kulak ardı ederek; tedbir adına kısmen de olsa ihmal ettiğimiz hizmetlerimizi düşünelim. Bir Birinci Harb-i Umumî’de cephe-i harpte Üstadın at üstünde iken düşmanların top güllerine hedef olup, her an şehit olması kuvvetle muhtemel olduğu bir sırada İşarat-ül İ’caz eserinin yazımına devam etmesini düşünelim. 

Yine Üstadın cephedeyken: “Bu gâvurların top gülleri bizi öldüremez; haydi kardeşlerim ileri...” diyerek düşman ile göğüs göğüse çarpışmasını aklımızda tutalım.

Yirmi bir defa verdikleri öldürücü zehirlerin sancısıyla kıvranarak ölümünü bekleyen Üstad Bediüzzaman, inayet-i İlâhiye ile biraz kendine gelip gözlerini açınca “kardeşlerim endişe edileşek bir şey yok.. Beni bırakın, derhal hizmetinizin başına geçin” diyerek Nur hizmetlerini dile getiren kahraman-ı İslâmın bu gıpta edilecek duruş ve tavırlarından çıkaracağı dersler olmalı değil mi? 

“Kardeşim Sungur bende on çeşit hastalık var. Ondan tek bir tanesi sende olsa yataktan kalkamazsın. Şifa duâlarını biliyorum; ama onları istimal etmiyorum. Ben halime razıyım...” “Kalbim ve ruhum vücudum ile meşgul olmasın diye doktorlara gitmedim. İlâçları istimal etmedim..” “Musîbet ve belâların tenevvü (çeşitleri) bana musıkînin nağmelerinin tenevvüü gibi geliyor..” yüzde doksan sekizinin dahi şifa bulduğu bir salgından telâşa düşüp, panikleyerek tedbir gerekçesiyle en önemli dünyevî ve uhrevî vazifelerini ifa etmekten imtina eden ehl-i dinin Üstad Bediüzzaman’ın kadere olan bu teslimiyetinden, bu merdane ve cesurane hal ve tavrından almaları gereken dersler olmalı her halde.