Vahiy, sözlükte “fısıldamak, işaret etmek, gizlice konuşmak, bildirmek” gibi anlamlara gelir. Terim olarak ise “Allah’ın, peygamber olarak görevlendirdiği kişiye mesajlarını bildirmesi” demektir. 

Kur’ân-ı Kerîm’in temel kavramlarından biri olan “vahiy”, çeşitli kalıplarda seksene yakın âyette yer almaktadır. Bu kullanımların bir kısmı sözlük anlamında, çoğunluğu ise terim anlamındadır. Kelimenin sözlük anlamına uygun olarak geçtiği âyetlerden birisi şudur: “Rabbin bal arısına şöyle vahyetti: Dağlardan, ağaçlardan ve insanların kurdukları çardaklardan kendine yuvalar edin…” (Nahl 16/68) Terim anlamına uygun olarak geçen bir âyet meali de şöyledir: “Rabbinden sana vahyedilene uy! O’ndan başka ilah yoktur. Ve müşriklerden yüz çevir.” (Enam 6/106)

Vahiy, Allah’ın “kelâm” sıfatının, kelâm sıfatı da O’nun “mütekellim” (konuşucu) isminin tezahürüdür. Kâinata baktığımızda Yaratıcının fiilleriyle konuştuğunu açıkça müşahede ediyoruz. Çünkü “fiil” bir tür konuşma, mesaj verme demektir. Meselâ O, her an adeta sayısız yaratma fiili ile “yaratıcı” olduğunu, her şeye güzellik vermesiyle “mücemmil” olduğunu dile getiriyor. O’nun her varlığa bir çeşit “iletişim kurma imkânı” vermesi de Yaratıcının “konuşucu” olduğunun başka bir delilini teşkil etmektedir. Üstad Bediüzzaman Said Nursî “vahyi” temellendirdiği Âyetü’l kübra’da, meselâ şunu ifade etmektedir: “Evet, bütün ziruh mahlûkatı konuşturan ve konuşmalarını bilen, elbette kendisi konuşmalara konuşmasıyla müdahale etmesi “Rububiyetinin muktezasıdır.” (Şuâlar, Yedinci Şuâ, s. 112)

Allah’ın tarih boyunca peygamberlere gönderdiği ilâhî kitaplar vahiy hakikatinin en müşahhas delillerindendir. Vahyin mahiyetini bilmiyoruz, ama son vahiy eseri olan Kur’ân-ı Kerîm elimizdedir. Bu bağlamda Kur’ân okumak, Allah’ın konuşmalarına muhatap olmak; Kur’ân dinlemek de Allah’ın konuşmalarına kulak vermektir. 

Rabbimiz, hepimize vahiy hakikatini tasdik etmeyi, vahyî mesajlara kulak vermeyi ve vahiy ile gelen hakikatleri hayatımıza indirmeyi nasip etsin! Amin...