Mehmet Akif’in de “şarkın sevgili sultanı” dediği Eyyubi’yi, Üstadın “ittihad-ı İslamdaki selefleri” arasında saydığı Namık Kemal’in yazdığı biyografiden anekdotlarla tanıyalım:

* Bundan 700 sene evvel vücuda geldi. Ve zuhuru, İslam ahlâkının bozulması cihetiyle zulüm ateşinin Asya’yı harap ettiği zamanlara tesadüf etti. Bununla beraber, hareketi o derece hakîmâne ve adaletperverânedir ki, bugünkü zamanda, hatta bundan 700 sene sonra yeniden hayata gelerek bir hükümetin başına geçmiş olsa, yine vaktinin en büyük padişahlarından biri olabilir. Çünkü saltanat tahtında bir mücessem adalet kesilmişti.

* Gurur ve kibirden o derece nefsini tecrit etmişti ki, hiçbir tavrında, adalet bayrağı altında himayesine sığınan fertlerden fark olunmaz; kibarlık ve vakarı ile müşfik muamelelerine bakılınca, tebaası arasındaki bir sultan değil, akrabası içindeki bir aile reisi sanılırdı.

* Bir sebepten dolayı kendisini şeriat mahkemesine davet eden bir Ermeni ile yan yana ayakta durarak muhakeme olunduktan ve davasını kazandıktan sonra “Allah’ın emirlerine itaatime gösterdiğin güvenin mükâfatıdır” diyerek hasmına birçok ikram ve ihsanlarda bulundu. (Münazarat’ta “Medar-ı fahriniz olan Selâhaddin Eyyubi’nin miskin bir Hristiyan ile murafaası” diye bahsedilen olay bu olmalı.)

* İslamdan olan rakipleri şöyle dursun; anlaşmaların bozulmasını vecibe sayan ve ellerine geçirdikleri Müslümanların idamını büyük sevap hükmünde tutan Haçlılara karşı misilleme ve intikam gibi muamelelere tenezzül etmeyip, şeriat-ı Muhammediyenin (asm) adl ü ihsanından asla ayrılmadı.

* Mülkünün gelirleri dışında üç büyük devletin birkaç asırdır biriktirdikleri hazinelere malik olduğu halde, bütün ömründe askerce geçinerek, zarurî ihtiyaçlar ve harp âletlerinden başka birşeye para harcamamışken, vefat ettiğinde bir altın ile bir gümüş sikkeden başka birşey bırakmadı. 

Hayatı birçok sinema filmine de konu olan Eyyubi’nin saymakla bitmeyen ve örnek alınması gereken yüksek hasletlerinden bazıları. 

(Said Nursî ve M. Kemal kitabımızdan.)