Anlayacağınız hedefi belirle oraya ulaşmak için ne gerekiyorsa onu yap değil anlatmak istediğim. Seattle’da yapılan Dünya Down sendromlu çocukların 100 metre yarışından örnek vermek istiyorum. Yarış başlıyor zihinsel engelli kız ve erkek çocuklar karışık yarışıyorlar. Bütün stat ayakta, çocuklardan birinin ayağı takılıyor ve düşüyor. Bağıra bağıra ağlamaya başlıyor. Bütün stat susuyor. Diğer sekiz yarışmacı duruyorlar. Bakıyorlar yerde bir yarışmacı düşmüş ve bağıra bağıra ağlıyor. Çocuğu düştüğü yerden kaldırıyorlar. Bir tanesi çocuğun kanayan dizini öpüyor ve bu seni iyileştirir diyor. Çocuk susuyor. Dokuz kişi giriyorlar kol kola ve yarışı hep birlikte tamamlıyorlar. Bu çocuklar bir daha bu yarışa ancak 4 yıl sonra katılacaklar. Yani bu yarış onlar için çok önemli ve bu çocuklar zihinsel engelli (!)…
Bir yarışa sokuyorlar bizi bir ömür koşturuyoruz ve ömrün nihayetinde geriye dönüp baktığımızda, “Biz bunun için mi bunca yıl uğraştık “ diye kendi kendimize hayıflanıyoruz…
…….
Bir gün yavru deve annesine sormuş:
“Anne niye bizim hörgücümüz var?”
“Oğlum biz çölde susuzluğa çok uzun süre dayanırız.”
“Anne bizim boynumuz niye o kadar uzun?”
“Çölde uzaktan gelen tehlikeleri çok iyi görürüz.”
“Anne peki, bizim toynaklarımız niye böyle?”
“Çölde rahat yürüyebilmek için.”
“İyi ama anne bizim hayvanat bahçesinde ne işimiz var?”
Ülkeye bir bakın ülke hayvanat bahçesinde yaşayan develerle dolu. Adam başka bir yerde belki harikalar meydana getirecek, ama sistem adamı almış getirmiş başka bir yere koymuş. Adam mutsuz ve yaptığı işteki mutsuzluğu herkese yansıtıyor.
Çözüm mü?
İnsanları belli hedeflere göre değil, kendi kabiliyetlerine göre istihdam etmekte. Yani ata et, ite ot vermemekte…